Happy Deed - "Do good, feel great, inspire others."

(Ja, sorry dat die foto's hier zo groot zijn, ik snap het ook niet.) We zijn vandaag de dag een beetje alleen maar met onszelf bezig. Vind je ook niet? Er gaat haast geen dag voorbij dat je niet op je beeldschermpje zit te turen en alles wat er om je heen gebeurt aan je voorbij laat gaan. We knopen geen gesprek meer met elkaar aan bij de bushalte, helpen de buurvrouw niet meer met haar boodschappen. Vergeten de interesse in elkaar. En ja, zo krijg je dan dat je geen begrip krijgt voor je medemens en zonder dat je eigenlijk weet wat er écht speelt mag je elkaar ineens niet. Moet ie opzouten naar z'n "gallemagallema landje". Sneu doen we eigenlijk, hè? Ik vind van wel. Maar jongens, wees niet getreurd. Er is een manier waarop jij jouw buurman/krantenjongen/collega of die ene vreemde op straat een tikkeltje beter zou kunnen leren kennen. Of in ieder geval de wereld wat leuker te maken om op aanwezig te zijn. Of misschien om je karma met een paar puntjes omhoog te krikken. Mijn lieve lezertjes, mag ik een hartelijk applaus voor Happy Deed!

Wat is Happy Deed
Lekker met de tijd mee. Een app! Sinds gisteren gelanceerd en ik vind het nu al leuk. Meld je aan, activeer je profiel en wacht. Wacht tot je een bericht krijgt om een goede daad te verrichten voor een vreemde en gaan met die goede daad! Van het helpen oversteken van een oud dametje tot een dekentje kopen voor een dakloze. De keus is aan jou. Want, als je anderen helpt word je zelf natuurlijk ook blij. En ja, daar kan ik mij wel in vinden. Dus heb ik mij aangemeld en wacht ik tot ik mijn goede daad mag gaan vervullen. Je krijgt 48 uur de tijd om de plicht te doen en deze te delen op de Happy Deed timeline om andere Happy Deed-ers te inspireren. Kan je niet wachten tot je een bericht krijgt? No problemo, my little happy camper, kies dan voor een 'Instant Deed' en je kan direct aan de slag. Wat mij betreft een win-win. Een ander is geholpen en jij hebt weer een beetje het gevoel dat je wat goeds doet op deze gekkie van een wereld.

Waarom zou ik in hemelsnaam vreemden gaan helpen?
Waarom niet? En natuurlijk omdat het leuk is! Je helpt een ander, maar ook jezelf. Want, weet jij veel waarover je in gesprek komt met die persoon. Joh, misschien vind je hierdoor wel de ware liefde of een lifetime friend. En brengt het je helemaal geen vrienden, dan heb je in ieder geval iets goeds voor je medemens gedaan. Want laten we wel wezen, we kunnen natuurlijk allemaal een kogel door elkaars kop schieten en vinden dat onze buurman mag oprotten naar zijn eigen land, maar is het niet veel leuker om wat liever voor elkaar te zijn? So spread the happiness nog maar een keertje! Ik ben fan en ben benieuwd wanneer ik mijn eerste Happy Deed mag verrichten. Meld je aan en doe goed. Wie weet ontmoet je het dan ook :)

Meer info en voor het downloaden van de app:
www.happydeed.com

Lees verder

The Instagram Tag 2014

Nog een dag en dan zit 2014 erop. We sluiten hem af! En dat doen we met een tag. Gekregen van the hottest mom on the web Des, die hem weer kreeg van onze happiness guru Nenz, die het stokje van bedenkster van deze tag en oh zo gezellige blogster Daniëlle in haar handen gedrukt kreeg. En als deze gezellige, maar vooral inspirerende internetdames hem invullen, dan moet iedereen dat doen! Komtiedan, The Instagram Tag (en sorry dat die foto's zo idioot groot zijn, maar ik krijg het niet anders. Blame it on the internet!);

Wat is je allerlaatst geplaatste foto op Instagram?
Een gezinsfoto! Die zijn er niet veel van ons, maar dit is de meest recente en ik vind 'm nog leuk ook!

Wat is de allereerste foto die je plaatste op Instagram? #TBT

Och, allemachtig... Ja, eeeh sorry. Ik was blij met mijn nieuwe telefoon. Dus ja... dan plaats je dat blijkbaar op Instagram. Als eerste...

Wat is je allerleukste foto op Instagram waar je zelf op staat?

Ik kon niet kiezen! Ja, zo leuk vind ik mezelf nou... Maar alle gekheid op een stokje. Ik plaats ze alle 3, jullie mogen kiezen. Toeval wil dat ik op alle foto's zwanger was! Is het fabeltje van "de gloed" dan toch waar?

 

Van welke instagramfoto krijg je ter plekke heimwee?
Bovenstaande op Ibiza! Maar om niet in herhaling te vallen, deze. 10 juli 2014. Een dag voordat Aiden's amandelen werden geknipt. Een dag dat alles nog normaal was en hij in onze ogen nog een gezond kind was. Zonder stollingsstoornis, ziekenhuisopnames, operaties, extra zorgen en extra stressfactoren. Ik verlang nog vaak terug naar die "onbezorgde" dagen. Dat hij gewoon kon vallen zonder dat het je naar je strot grijpt. Dat hij niet bang is voor mensen in witte jassen. Maar verder is het natuurlijk een fantastische foto! :)

Wat is het állerlekkerste gerecht wat je in 2014 op Instagram hebt gezet?

Ooooh jongens, wat was dit lekker! Voila in Groningen is ons favoriete restaurant, denk ik! Ik droom nog van de eierbal van kwartelei met gerookte mayonaise. En de Creme Brûlée van tonkabonen, man man man, héérlijk! We waren 12,5 jaar samen en na een heftige zomer vonden we dat we wel een uitje hadden verdiend.

Welke foto kreeg in 2014 de meeste likes?

Er is er maar eentje die als een malle scoort op Instagram. Die lieve zoon van mij. Vooral toen hij 1 jaar werd!

Wat is de allerleukste foto die je in 2014 maakte van een (huis)dier?

Onze directrice, Lily. Vindt kaarsjes nog altijd erg interessant en deinst niet terug van een paar verbrande snorharen.

Welke fotobewerkingsapps (of Instagramfilter) gebruikte jij het meest?

Eigenlijk alleen Instagram. Zo af en toe A Beautifull Mess, maar verder niet. Filter? Geen idee! Ik scroll gewoon door totdat het plaatje er het beste uitkomt.

Wat is jouw meest gebruikte hashtag op Instagram?

Tegenwoordig gebruik ik ze niet meer. Maar kan me voorstellen dat dit eerder #fmsphotoaday was. Ik probeerde nog wel eens de Photo a Day Challenge van Fat Mum Slim, maar hield dat vol tot de helft van de maand ofzo. #fail

Zo! Dat was hem, mijn tag! Ik geef hem door aan Jazzy en Aisling (geen link, want privé). En een ieder die een blog heeft en de tag wilt delen. Dag 2014, you sucked (uitzonderingen zoals Joep, Naomi, Juanita, Youp, Abseilen voor Pink Ribbon, Courtney en Courtney's Kitchen daargelaten). Bedankt en tot ziens. 2015, heb lief. Wees aardig. Ik zie je overmorgen!

Aan degene die het tot het einde van deze blog heeft weten schoppen: Steek vuurwerk af, geniet ervan, drink wat je wil, eet een oliebol (of 3), geniet van je naasten, heb een fijne jaarwisseling en vooral: EEN FANTASTISCH VOOR ALTIJD!

Lees verder

Ja, het gaat niet altijd over rozen, hoor!

Ik kan me enigszins voorstellen dat er mensen zijn die denken dat T. en ik alle schaamte voorbij zijn na ruim 12,5 jaar samen zijn. Dat je, na ontelbare ugly cries (van mijn kant uiteraard), struikelpartijen, scheten onder dekens (ik zeg niet van wie die komen) en morning breaths, geen reden hebt om je nog te schamen voor jouw wederhelft.

Ik kan u allen met klem vertellen dat dit alles behalve waar is. Echt, alles behalve. Want op het moment dat jouw liefje/scheetje/schatje/honeybooboo in de keuken heeft gezwoegd voor een lekker maaltje en jij stikt er op de meest onflatteuze manier in, geloof me. JIJ SCHAAMT JE DAN!

Wat het was wat hij kookte, weet ik niet meer. Misschien heeft de schaamte het overschaduwd, ik weet het niet. Feit was dat het datenight was, kind in slaap en wij samen eten zonder dat er een monstertje al het eten op de grond smijt. Feit was ook dat we lekker lui op de bank voor de tv aten en dat er peultjes in het gerecht zaten. Terwijl T. nog zijn bord aan het vol scheppen was had ik me al genesteld in een hoekje van de bank met het bord op mijn schoot. En mijn maag knorde, dus ik nam alvast een hapje. Weet je wel? Even proeven. Toen sloeg het noodlot toe. Het lot lachte mij uit en riep dat ik niet zo gulzig moest zijn en heus wel even kon wachten op mijn date tot ik begon met eten! Ik nam een hap en BAM. Daar was ie. Een draadje. Weet je wel? Zo'n draadje aan een de zijkant van een peultje? Zo een vals kreng dat ervoor zorgt dat je eten even wat minder lekker smaakt omdat het lijkt alsof je op een stuk garen aan het kauwen bent? En dan krijg je het niet weg en belandt het dan maar op de rand van je bord. Nou,  bij mij belandde hij niet op het bord, maar in mijn keel. Op het moment dat ik het groentje door wilde slikken besefte ik me dat ik het draadje niet goed had door gekauwd en als een zeilbootje dat van een waterval dondert ging het zo het begin van mijn slokdarm in. Ik besefte me dat ik zou gaan stikken en probeerde nog te hoesten om het draadje weer omhoog te krijgen. Maar nee, het lot zei: eigen schuld, dikke bult met je 'ik neem even snel een hapje om te proeven'. Onder mijn oksels begon zich een waterballet te vormen, eveneens op mijn rug en voorhoofd. Mijn hand schoot voor mijn mond en ik kan me voorstellen dat als er omstanders waren deze een lichte paniek in mijn ogen zouden hebben gezien. Ik ademde diep in door mijn neus, maar op een of andere manier maakte dit het alleen maar erger en volgden er ondefinieerbare geluiden vanuit mijn binnenste. Vrij vertaald: 'Niet dood gaan, ik wil nog niet dood, ik heb een gezin, ik wil niet stikkend dood gaan!' Gok ik. Tijdens het hoesten en proesten achter mijn hand kon er alleen nog maar lucht ontsnappen uit mijn neus waardoor er een heerlijk charmante klodder snot op mijn bovenlip belandde. Dit alles gebeurde in een paar seconden, maar in dat tijdsbestek was daar wel mijn 12,5 jaar lange partner op de gorgelende geluiden afgesneld en stond met een -als je denkt dat je me hiermee in bed krijgt heb je het goed mis- blik naar me te kijken. 'Wat doe je?!' zei hij nog net niet met zijn handen voor zijn mond. Ik zwaaide druk met mijn nog vrije hand dat hij niet mocht kijken. 'GGkktktghgggguuuhhh' was ongeveer mijn antwoord.

Allemachtig, mensen! Deze man had mijn allerlelijkste kanten gezien. Zag hoe ik een kind uitpoepte, was erbij toen ik heftig grienend en hinnikend een van de heftigste season finales van Grey's Anatomy uitzat, accepteerde het dat ik chagrijnig (of nee, bloedlink) word zonder eten. Alles zag hij! Maar jongens, jongens, jongens, wat wilde ik dat hij dit niet zag! Ondertussen was ik nog steeds aan het stikken en moest ik onze toekomst samen veiligstellen. Met mijn duim en wijsvinger pulkte ik het draadje uit mijn keel en haalde diep adem. Met het snot nog aan mijn neus hangend en de mascara over mijn wangen keek ik hem aan. 'Ik stikte!' zei ik zenuwachtig. T. snelde naar de keuken om een keukenpapiertje te halen voor het snotterige hoopje mens op de bank, boog zich over mij heen en terwijl hij liefkozend mijn neus en wangen schoon veegde keek ik naar zijn gezicht, nog geschrokken van het hele gebeuren, zuchtte ik nog even diep en kon  alleen maar denken: Zou het eten koud nog lekker zijn?

Lees verder

Abseilen voor Pink Ribbon

Op Facebook heb ik er het een en ander over geplaatst. Het Abseilen voor Pink Ribbon. Ik zamel met drie toppers geld in voor het onderzoek naar uitgezaaide borstkanker én om te kunnen abseilen van 40 meter hoogte op de Grote Markt in Groningen!

Maar waarom ben ik nou bezig met geld in te zamelen. Waarom zou ik me vrijwillig van 40 meter hoogte naar beneden laten zakken terwijl Groningen toekijkt?

"Ze heeft een knobbeltje in haar borst gevonden." Angst schiet door je lijf. Borstkanker is het eerste wat door je hoofd schiet, maar je hoopt op het beste. Dat het iets goedaardigs is en er verder niets aan de hand is. Dat er opgelucht adem gehaald kan worden en we weer lekker gewoon kunnen doen.

  Tijdens een gezellige lunch met mijn gezin schoten mijn ogen steeds naar mijn telefoon. Of er al nieuws was over de scan van mijn stiefmoeder. "Het is niet goed." Verscheen er in mijn scherm. Mijn lunch draaide zich om in mijn maag en nog 20 x de andere kant op. Dus toch… Borstkanker. Ik weet nog dat ik mijn telefoon op tafel gooide en Tom aankeek. "Jezus! Gewoon K A N K E R!" Hoe is het mogelijk?! Het afgelopen jaar hadden we al meerdere malen met deze rotziekte te maken gehad en nu was hij er weer. In de borst van mijn vaders vrouw. 

Het besef was er nog niet helemaal, maar ook weer wel. Het leek gewoon ontzettend onwerkelijk. In mei zaten wij tijdens een prachtig afscheid van H. achter zijn kinderen. Ik weet nog zo goed dat ik dacht: Ik kan me niet voorstellen hoe zij zich moeten voelen. Nu niet, maar ook niet de in afgelopen tijd dat hun vader ziek was. Wat een hel moet het zijn geweest. De onzekerheid, het afwachten van uitslagen, het zien van een persoon zo dichtbij je die ziek is en pijn heeft. En dan zit je er ineens middenin. 

De angst dat dood een optie zou kunnen zijn. De stress op dagen dat er scan uitslagen bekend worden. De dagen na chemo's dat je hoopt dat ze zich niet al te ziek voelt, maar merkt dat het na de zoveelste chemo steeds minder gaat. Het besef dat ze echt ziek is als je ziet dat ze niet meer dan 1 rondje met haar kleinzoons door de kamer kan wandelen. De zorgen om je vader die het ook maar allemaal in zijn schoot geworpen krijgt. Om je broers en zusje die je deze rotperiode zou willen ontnemen. Op een gegeven moment lijkt het haast allemaal normaal te worden, hoe raar dat ook klinkt.

De loopweg van chemo's etcetera zal ik jullie besparen. Want dat is niet waarom ik meedoe. Ik zamel geld in omdat ik het belangrijk vind dat er onderzoek word gedaan. En ja, ik was ook een persoon die dacht; ik doneer niet, want die directeur van het Kankerfonds koopt er een mooie auto van en gaat nog ff royaal uit eten met zijn gezin. Maar hey, als maar 1 cent van het geld wat ik doneer naar het onderzoek gaat dan ben ik blij. Het is in ieder geval een stapje dichterbij. Beter iets, dan niets, toch?

Waarom ga je dan abseilen? Doneer gewoon een tientje en je bent er vanaf, man! Dat klopt. Maar ik zie nu van dichtbij wat deze ziekte doet. Niet alleen met mijn stiefmoeder, maar ook met mijn vader, mijn broers en zusje en andere familieleden. Het is één grote mindfuck. Dus dacht ik; zoveel vrouwen gaan door een verschrikkelijke periode, wat zijn dan die paar minuten waar ik doorheen moet. GEWOON DOEN DUS!

Dus ik zamel geld in. Voor een ontzettend sterke vrouw, die mij de afgelopen maanden heeft doen verbazen met haar wilskracht. Mij heeft geleerd hoe je in zo'n takke situatie positief door het leven kan gaan. Iedereen laat zien hoe sterk en open ze is. Geen angst toont en de ziekte niet haar leven laat leiden. Maar ik zamel ook geld in voor mijn broers en zusjes, op wie ik zo ontzettend trots ben voor hoe we er hier met ons allen doorheen slaan. En voor mijn vader, die zich zo sterk en kranig houdt. Trots is op de vrouw die naast hem loopt en dit aan de wereld laat zien. Voor mijn allerbeste vriendin, mijn broer en neefje, die kanker van veel te dichtbij moe(s)ten meemaken. En voor mijn familie, die er zoveel zijn voor mijn stepmoms en papa om hen een hart onder de riem te steken. Jullie zijn awesome! Ik zamel geld in voor mijn tante die jaren geleden met deze rotziekte kampte en er ook zo ontzettend sterk uit is gekomen. Voor haar kinderen, mijn lieve liefjes, die nog zo jong waren en ook maar moesten handelen met een zieke moeder. Voor mijn lieve schoonfamilie, die door een regelrechte hel ging en zo sterk en hecht zijn samen. Voor H. die nog zo erg gemist wordt. Deze is voor jullie. Met alle liefde en klotsende oksels vanaf de Grote Markt!

Wil jij nog geld storten voor het onderzoek naar uitgezaaide borstkanker? DONEREN KAN HIER: http://acties.pinkribbon.nl/teams/abseilen-is-voor-tough-cookies/ 

Lees verder

25 januari

25 januari 2013 22.55 uur, UMC Groningen
Buiten was de wereld wit van de sneeuw. Binnen was een chaos. Een klein mannetje werd op mijn buik gelegd. Wat ik toen precies voelde kan ik me niet goed meer voor de geest halen, het was zoveel, zo intens, zo heftig. Maar één ding stond voorop, dat kleine mannetje op mijn buik was onze zoon. Een rollercoaster van emoties in de eerste weken. Huilen van het niet slapen, lachen om je vogelgeluidjes, huilen omdat jij moest huilen, lachen om de heftigste spuitluiers van de eeuw en toen weer huilen. Om niets. Of om alles.

Maar toen leerden we elkaar kennen. Lachten we samen, knuffelden we lekker in bed, deden we dutjes met zijn drietjes. We genoten met volle teugen en zijn daar nooit meer mee gestopt. Elke maand verbaasde je ons met nieuwe dingetjes. Van gekke geluidjes tot het boos worden over mango's die niet snel genoeg in je mond werden gestopt. Ongelooflijk dat de tijd zo snel is gegaan. Twaalf hele maanden zijn voorbij en elke dag met jou is een feest. Alsof je er altijd al bent geweest!

25 januari 2014 22.55 uur De Linie, Groningen
Buiten is de wereld wit van de sneeuw. Binnen is het lekker warm en papa en mama zitten op de bank. Een klein mannetje ligt in zijn kamer te slapen. Bekaf van een fantastische verjaardag met zijn familie. Het was zo druk, zoveel mensen, zo gezellig, zo hard gelachen en ook zo vermoeiend. Maar één ding staat voorop, dat kleine mannetje is onze zoon van 1 jaar!

Lees verder

De bruiloft

Ach, kinders, het was zo mooi geweest. Een plekje bij de top 40, door naar de top 10 en dan dat boekencontract binnenslepen. Het had zo mooi en makkelijk kunnen zijn. Maar zoals jullie begrijpen, ik ben niet door. En dat geeft helemaal niets! Want ik wil rustig aan mijn boek kunnen werken zonder een uitgeverij in mijn nek hebben te hijgen. Ik vind de reacties die ik op mijn verhaal heb gehad alleen al fantastisch! Uiteraard wil ik jullie ontzettend bedanken voor het stemmen. Ik had niet verwacht dat ik meer dan 20 stemmen zou krijgen en kreeg er welgeteld 52. Jullie zijn lief!

Een aantal van jullie was benieuwd hoe het verhaal af zou lopen en zo slim als ik ben beloofde ik het het verhaal op mijn blog te zetten als ik niet door zou zijn. En daar zit ik. Met kriebels in mijn buik. Het is een kwestie van copy/paste en publiceren. Maar ik vind het doodeng! Dit stukje staat ook al een halve middag op mijn beeldscherm te branden. Wachtend totdat het verhaal eronder wordt gezet.

Hier ga ik. Het vervolg. Mijn allereerste geschreven verhaal. Willen jullie dat alstublieft in het achterhoofd houden? Oh, en het thema was lef. Joejoooee!

De bruiloft

Aardbeienjam liep over het grijze aanrechtblad, langs de witte hoogglans kastjes op de vloer. Als een dolle viste Julia een vaatdoek en wat keukenpapier van het aanrecht. "Shit! Dit kan ik er nu echt niet bij hebben." Voorzichtig maakte ze het aanrecht en de kastjes schoon en hoopte dat haar net gestreken witte blouse schoon zou blijven. Het was een belangrijke dag en ze kon het zich niet permitteren te laat te komen. Ze hoorde haar moeder al gillen dat ze nooit iets goed kon doen in haar leven en dat te laat komen op haar broers langverwachte bruiloft een onvergeeflijke actie was. Inclusief de eeuwig afkeurende blik. Toen het aanrecht enigszins jamvrij was liep ze nog even langs de grote spiegel in de hal om haar outfit op vlekken te checken. Gelukkig, alles nog schoon en netjes. Voor de gelegenheid had ze haar torenhoge hakken met rode zool aangedaan die nu al knelden. Dit werd een lange dag! Julia schoof nog een haarclipje in haar blonde knot, streek haar zwarte kokerrok glad en sprak zichzelf streng toe; "Wees blij, Juul. George gaat trouwen met een fantastische vrouw en hij zal dolgelukkig met haar worden!" Julia grinnikte. Als ze het maar vaak genoeg zei zou ze het misschien vanzelf gaan geloven. Julia en George's aanstaande vrouw Lara waren niet bepaald beste vriendinnen. Niet dat ze elkaar in de haren vlogen, maar een gezellig gesprek hadden ze nog nooit met elkaar gevoerd. Ze hield het er maar op dat er geen raakvlakken waren. Al wist ze dondersgoed dat het kwam doordat ze altijd al het gevoel had dat Lara niets van haar hebben moest.

Terwijl Julia haar autosleutels en handtas van de keukentafel plukte ging haar telefoon. Ze keek op het beeldscherm en nam op; "Ik ben al onderweg, mama." Julia rolde met haar ogen toen ze haar moeder hysterisch aan de andere kant van de lijn hoorde gillen. "Het is een chaos hier! Jij moet Lara zoeken, hoor je me, Juul?!" Verstond ze haar moeder nou goed, was Lara zoek? "Doe eens rustig, mam. Ik kan je amper verstaan." Julia voelde steeds meer irritatie opdoemen. "JIJ MOET ZOE-KEN, JU-LI-A!" Haar moeder praatte alsof ze een buitenlandse toerist de weg wees. Hierdoor bereikte Julia's irritatie een hoogtepunt en ze wist dat het niet lang zou duren voordat dit in ruzie uit zou monden. Ze haalde nog even diep adem. "Rustig aan, Juul. Je weet hoe ze is." probeerde ze zichzelf gerust te stellen.

Julia trok de deur achter zich dicht en probeerde met de telefoon tussen haar oor en schouders haar sleutels in haar tas te vinden. "Juuhuul, wat ga je nu doen?!" hoorde ze haar moeder tetteren. "Ja, weet ik het. Je doet net alsof ik zou weten waar ze nu is!" Haar moeder wist heel goed wat de verstandhouding tussen de twee was, maar wilde hier blijkbaar niets van weten. "Zoek nou maar gewoon, je broer mag hier nog niets van weten, oké?" Nog voordat Julia antwoord kon geven had haar moeder de verbinding al verbroken. Ze had geen idee waar ze moest beginnen. Ze besloot naar de kerk te gaan waar het huwelijk voltrokken zou worden. Al was het alleen maar om wat meer duidelijkheid van haar moeder te krijgen.

Ongemakkelijk stapte Julia uit haar grijze VW Lupo. Ze trok haar rok omlaag zodat niemand haar corrigerende onderjurk zou zien en trippelde op haar pumps zo snel mogelijk de trap van de kerk op. In de hal zag Julia een grote schildersezel met een wit canvas waar het huwelijk met sierlijke letters op stond aangekondigd; '24 mei 2013. Huwelijk van George van Steenwijck en Lara Davison.' De kerk was prachtig versierd. Grote klassieke bloemstukken met de mooiste witte Engelse rozen die ze ooit had gezien stonden langs het gangpad. De nu nog lege kerkbankjes waren subtiel versierd met witte linten waar de initialen van het bruidspaar op waren geborduurd. Julia liep over de witte loper naar het altaar en verbeelde zich dat alle gasten voor haar opstonden. Ze voelde een lichtelijke jaloezie. Het was geen straf geweest als dit alles voor haar was georganiseerd. "Wat doe jij nou hier?" Julia draaide zich verschrikt om en zag haar moeder met een verhit hoofd en warrig haar staan. Ze wist dat ze hevig aan haar haar moest hebben geplukt van de stress. Iets wat ze altijd al deed zolang Julia zich kon herinneren. Als een Russische kogelwerpster liep Julia's moeder tussen de kerkbankjes door. "Dacht je dat dit niet een van de eerste plekken was waar we hebben gezocht?! Als je nou eens met die domme ko.." Het geluid van een rinkelende telefoon schalde door de lege kerk, maar stopte al snel doordat er vlug werd opgenomen. "Barbara." introduceerde haar moeder zichzelf streng. "Waaaat!" gilde ze. "Nee! Haar ouders mogen hier absoluut niet heen komen." Barbara's handen zwaaiden wild heen en weer als een dirigent aan XTC. Ze liep onrustig naar de grote houten deur en steunde tegen de deurpost alsof ze een marathon had gelopen. "Julia heeft haar nog niet gevonden, nee." beet ze de persoon aan de andere kant toe. "Ja, is goed. Zorg jij maar dat haar ouders bij jou blijven." Julia wist dat Barbara met haar vader sprak doordat het gesprek rustiger werd naarmate het vorderde. Alleen haar vader had dit effect op de overheersende vrouw. Barbara verbrak de verbinding en liep een stuk meer ontspannen dan daarvoor op Julia af. "Juul, sorry. Ik had niet zo hysterisch moeten doen, maar Lara is al sinds gisteravond zoek en niemand heeft wat van haar vernomen." Julia zag een blik in haar moeders ogen die ze nog nooit had gezien. Ze was in paniek. Bang dat alle centen die ze in deze gigantische bruiloft had gestopt voor niks waren. "Oké, mam. Ik zoek haar wel. Maar ik heb geen idee waar ik moet zoeken!" Dit was niet wat ze wilde horen en voordat Julia het wist had de neurotische demon zich weer meester van haar moeder gemaakt. "Het maakt me niet uit waar je zoekt. Als je haar maar vindt, ja?!" "Oké, mama." knikte Julia meegaand. Luid zuchtend liep ze langs haar moeder die als een nachtportier voor haar stond. "Je hoort nog wel van me." mompelde ze. Terwijl ze naar haar auto liep bedacht ze waar ze Lara zou kunnen vinden.

Julia reed langs George's favoriete koffietent, het park waar ze regelmatig wandelden en alle andere plekken die van belang konden zijn. Het was een onbegonnen zoektocht, Lara kon overal zijn. Julia besloot terug naar de kerk te gaan. Ze sloeg de straat vlak achter George en Lara's appartementencomplex in om een kortere weg te nemen. Plotseling zag ze in haar ooghoek een kleine dame met donker glanzend haar een grote koffer aan de taxichauffeur overhandigen. Was dat Lara? Julia pakte gehaast haar telefoon en selecteerde Lara's nummer. De telefoon ging over en precies op dat moment zag ze de dame bij de taxi haar telefoon pakken, keek erop en stopte hem weer in haar tas. Een heldere stem klonk. "Dit is de voicemail van Lara" "Verdomme, Lara!" bitste Julia met haar kaken op elkaar geklemd. "Laat je mijn broer serieus op je wachten bij het altaar? Dacht 't niet!" Julia startte haar auto en volgde de taxi. Hier zou die kleine trut niet mee wegkomen. Het lef!

Terwijl ze zich focusde op de taxi die zich door de straten van de stad bewoog hoorde ze haar telefoon in haar handtas rinkelen. Ze pakte op. "Ja." zei ze geïrriteerd. "JU-LI-A! Haar ouders zijn onderweg naar de kerk. Wáár ben je?" Julia wist zich nog net in te houden en ging niet in op de dwingende manier waarop haar moeder tegen haar sprak. "Nu niet mam, ik zit achter het stuur. Bel je zo terug." Zonder de verbinding te verbreken gooide ze haar telefoon op de bijrijderstoel. Er kwam een irritant gegil uit de telefoon en ze wist dat haar moeder alles op alles aan het zetten was om een antwoord uit haar dochter te krijgen. En Julia wist dat als ze nog met haar moeder aan de telefoon was ze zou zwichten voor haar manipulatie.

Toen de taxi eindelijk stopte en ze Lara uit zag stappen besefte Julia waar ze waren beland. Het kreng pakte het vliegtuig! Julia zette haar auto aan de kant van de weg, niks aantrekkend van de vloekende reizigers die ze blokkeerde in hun weg naar de ingang. "Lara!" riep Julia furieus. Door de manier waarop Lara even stopte en weer verder liep wist Julia dat ze haar had gehoord. "Stop nou!" Ze zag Lara de ingang in rennen en holde er achteraan. Eenmaal binnen keek ze zoekend tussen alle reizigers of ze haar toekomstige schoonzus spotte. Bij de incheckbalie naar Curacao zag ze Lara in de rij staan. Met een verliefde blik keek ze naar een man naast haar met dezelfde donkerrode pet op als zijzelf. Ging ze ook nog vreemd?! Julia was met stomheid geslagen. Erger dan dit kon het niet worden. In looppas snelde ze naar de incheckbalie en pakte Lara stevig bij haar arm. "Ben jij nou helemaal gek geworden, vals kreng!" Lara keek haar met grote betrapte ogen aan en stamelde "Juul, het eeh is niet wat" "Het is precíes wat ik denk dat het is, Lara!" beet Julia haar toe. "Nee, Julia, dat is het helemaal niet." hoorde ze achter zich. De stem die ze hoorde was bekend en vertrouwd, maar bevatten kon ze het niet. Wat was hier allemaal gaande! Julia liet Lara's arm los en draaide zich om. Nog bijkomend van de ene verbazing viel ze alweer in de volgende. "George?"

Haar ringtone klonk inmiddels als een gillende peuter die zijn zin niet krijgt in de supermarkt. Ze negeerde het zoveelste telefoontje van haar moeder en keek haar broer vol ongeloof aan. "Wat ben je aan het doen, George? Jullie staan op het punt van trouwen, verdomme! Of… Nou ja.. eh." George schuifelde zenuwachtig van de ene op de andere voet. "Kom. Laten we even koffie halen." Het drietal manoeuvreerde zich uit de lange rij en liepen naar een koffiebar. Julia's telefoon ging wéér over. George keek naar zijn zusje en zei dat ze toch maar even op moest nemen. "Mam?" "Jezus, Julia! Hoe moeilijk is het om je telefoon op te nemen?" George gebaarde dat ze zich nog even stil moest houden over hem en Lara. "Ik zat achter het stuur, dat zei ik toch?" "Julia, luister. Lara's ouders zijn onderweg en ik ben het zat om er maar omheen te draaien. Dus zeg me dat je haar gevonden hebt." Julia's hoofd liep rood aan en ze voelde dat de boosheid de overhand nam. "Nee. Ik heb haar niet gevonden en stop nu met bellen! Ik bel jou wel als ik nieuws heb, oké?!"

Julia zette haar telefoon uit en keek haar broer en zijn geliefde aan die als twee met een fles sterke drank betrapte tieners tegenover haar zaten. "Goed." zei Julia boos. "Door jullie heb ik weer eens ruzie met mama, dus vertel me nu maar wat hier allemaal gaande is." George keek zijn zusje verdrietig aan. "Je snapt het toch wel, Juul? Je weet hoe mama is. Zo overheersend, zo… Irritant. Altijd de touwtjes in handen willen hebben." George nam een slok van zijn cappuccino en zuchtte. "Ik ben het… Nee, wij zijn het gewoon zat." "We wilden helemaal niet zo'n grote bruiloft" nam Lara het over. "Het is heel lief van haar hoor, dat ze het betaald en alles voor ons regelt. Maar dit.." "Dit is niet zoals jullie het wilden, maar zoals mama het wil." vulde Julia haar aan. Ze snapte het direct. Al vanaf het moment dat George en Lara hadden aangekondigd te gaan trouwen was haar moeder als een ware weddingplanner from hell uit haar schulp gekropen en had de hele bruiloft tot in detail gepland. Niet rekening houdend met wat haar zoon en toekomstige schoondochter wilden. Als ze het haar face to face hadden gezegd wisten ze dat ze toch haar zin door zou drijven en alles alsnog door zou gaan. Julia stond op en reikte haar broer de hand. "Kom, jullie missen jullie vlucht. Ik regel het wel met mama." George's gezicht lichtte op. "Meen je dit echt?" Ze wist nog niet hoe ze het moest brengen, maar dit was wat haar broer wilde en voor haar het moment om tegen haar moeder in te gaan. "Fijne reis, lieve broer. Laat je het weten als jullie geland zijn? En ik wil wel foto's van de ceremonie!" Lara glimlachte. "Bedankt, Julia." Julia voelde een steek van schaamte door zich heen gaan omdat ze Lara zo naar had behandeld. Na een knuffel en een kus verliet het stel de koffiebar en checkte in. Julia keek ze na en had direct spijt van wat ze had gezegd. Ze stond er alleen voor bij haar moeder, maar dit moest ze doen. Voor haar broer en voor zichzelf.

De reis naar de kerk leek helaas een stuk korter dan ze had gewild. Alle denkbare scenario's had ze zich al voor de geest gehaald, maar geen een daarvan was positief. Nog ongemakkelijker als de eerste keer verliet ze haar auto en besteeg ze met alle tegenzin in haar lichaam de trap. Julia zag haar moeder in de hal van de kerk ijsberen. Toen Barbara haar dochter de trap op zag komen rende ze naar buiten. "En?! Waar is Lara nou, Julia?" De kwaadheid was van ver van haar gezicht te lezen. Julia schudde haar hoofd om te laten weten dat ze Lara niet mee had genomen. Barbara gooide haar hoofd wild achterin haar nek. "Mijn gód, Julia! Er is ook niks wat ik aan je kan over laten hè? De kerk zit vol met gasten!" Julia voelde hoe elk woord haar steeds meer de grond in stampte, alsof zij degene was die de bruiloft niet door liet gaan. Maar tegelijkertijd welde er een ongekende zelfverzekerdheid in haar op. "Dit is je kans Juul" dacht ze. De minachting droop van haar moeders gezicht en met elke zin die ze uitspuwde werd Julia kwader en kwader. "Ja, en jij bent natuurlijk de perfectheid zelve!" gilde Julia harder en feller dan ze van zichzelf had verwacht. Een voorbij lopende gast stopte even om te kijken wat er gaande was, maar Julia trok zich er niets van aan. "Je moet eens normaal doen met je verstikkende en irritant overheersende gedrag. Ik ben er schijtziek van!" Julia zag haar moeder lichtjes achteruit deinzen. In die 28 jaar was ze nooit tegen haar moeder in gegaan, dit moest als een schok voor haar komen. "Doe niet zo idioot, Julia. Waar komt dit ineens vandaan? Ik ben er áltijd voor je geweest. Vergeet dat niet, meisje!" Ze haatte het als haar moeder haar zo noemde op die belerende toon. Julia zette een stap naar haar moeder toe. "Daar gá je weer! Je hebt het niet eens door. Het enige wat je doet is mensen kleineren en je zin doordrijven. Vind je het gek dat George en Lara het vliegtuig pakken om een bruiloft te vieren zoals zíj het willen?!" Het was eruit voordat ze er erg in had. Barbara stond murw geslagen tegenover Julia. "Hoe.. Hoe bedoel je?" klonk het geschrokken. "Juul, ze zijn toch niet echt weg hè?" Julia zag dezelfde paniek in haar moeders ogen zoals ze eerder die middag ook al zag. "Jawel, dat zijn ze wel. Dus ga jij maar naar binnen om iedereen te vertellen wat er gaande is. Ik ga naar huis. Fijne dag, mam." Julia draaide zich stellig om en met opgeheven hoofd en stevige tred liet ze haar verbouwereerde moeder achter zich. Een gevoel van schaamte schoot door haar buik toen ze zag dat haar vader niet ver van hen af stond en waarschijnlijk alles had meegekregen. Maar hij knikte betekenisvol naar zijn dochter en liep toen naar zijn vrouw toe die als gehypnotiseerd nog voor de kerk stond. Julia blies een handkus naar haar vader en liep door. Achter haar hoorde ze haar moeder een tirade op haar vader afschieten over hoe ondankbaar haar kinderen waren en dat hij iedereen in moest lichten. "Nee, Barbara. Dit heb je aan jezelf te danken. Doe het maar lekker zelf."

Lees verder

En toen was daar een schrijfwedstrijd

Begin december kreeg ik een whatsappje van mijn nicht. Een schrijfwedstrijd! Of het iets voor mij was.  Ik had nog twee dagen om een verhaal van 3000 woorden in te sturen. Genoeg stemmen te verzamelen en door de jury gekozen te worden als 1 van de beste 40. Dan een trainingsdag volgen, daarna wéér stemmen verzamelen en de beste 10 worden gepubliceerd in een verhalenbundel. De winnaar van de wedstrijd krijgt een boekencontract! Maar eh... stemmen verzamelen? LAAT.MAAR. Schrijfwedstrijd uit mijn hoofd gezet. Punt. Tot ik vorige week nog een appje kreeg van mijn schoonmoeder, over dezelfde wedstrijd. Deadline was verzet. En dat, mijn lieve kijkbuiskinders, zette mij aan het denken. Waarom eigenlijk ook niet? Ja, het verhaal met de meeste stemmen had er weliswaar al 1500, maar waarom niet gewoon meedoen voor de ervaring? Datzelfde werd mij toegeroepen in de Clubcake groepschat en zo kwam daar de dag dat ondergetekende een verhaal van 3000 woorden ging schrijven.

Mijn gód, hoe begin je zoiets? Waar moet ik over schrijven? Wat voor personage gebruik ik?! En jawel, daar kwam mijn notitieboekje met losse verhalen tevoorschijn! Ik gooide m'n kind op bed voor een middagdutje, koos een verhaal, zette mijn verstand op nul en schreef het verhaal verder. Hoera voor Des die mij het notitieboekje gaf, hoera voor mijn moeder die mij een heerlijk schrijvende vulpen kocht en hoera voor T. die op een avond zei dat ik met het woord aardbeienjam moest beginnen te schrijven. Want binnen no time had ik een idee over hoe het moest eindigen en hoe ik het thema 'lef' erin zou verwerken. Dialogen schoten uit mijn pen en hoera! Het begin van mijn verhaal was er. Eenmaal overgetikt telde mijn laptop er 1300. Het zweet knalde onder mijn oksels vandaan. Wáár  haal ik nog 1700 woorden vandaan, jongens?! Ik kan u met een gerust hart vertellen dat ik ze niet veel later vond. Oké, het verhaal is af? En nu? Slapen, morgen nog een keer doorlezen en herschrijven. Slapen kon ik niet, dus lag ik nog tot laat mijn verhaal tig keer door te lezen en te herschrijven.

Die volgende dag, Maandag 13 januari 12.00 was de deadline. Toen T. van zijn werk kwam en de kleine overnam schoot ik achter mijn laptop om mijn laatste versie nog een keer te lezen en jawel, te herschrijven. Vierhonderd keer nadenken over hoe die ene zin beter kan en of mijn personages wel zo zijn zoals ik ze wilde hebben. Jullie begrijpen uiteraard dat mijn verhaal nog niet om 11.30 uur klaar was. En nee, ook niet om 11.45! Omstreeks 11.55 sloeg ik mijn definitieve versie op en ging naar de website waar ik deze kon uploaden. FUHUUUCK! Moest ik ook nog een account aanmaken. Ik vulde mijn gegevens in en toen doemde hij daar op in mijn beeldscherm: 'Vul uw kruidvat voordeelkaart nummer in.' FUUUUHUUUUHUUCK! Wáár is die takkepas! Ik moet dat nummer NU hebben! T. schoot naar zijn portemonnee en kon hem niet vinden. Ik vloog naar de slaapkamer om in mijn tas te kijken. WIE stopt die pas dan ook in MIJN portemonnee! -Jullie snappen dat ik de situatie niet meer aankon he?- Prima, alles ingevuld en klik op verzenden.  'HIJ.DOET.NIKS! WAAR-OM.DOET.HIJ.NIKS!' -Arsenaal aan scheldwoorden volgt. Sorry, lieve zoon van mij.- Met mijn laptop rende ik naar onze gewone computer en tikte met trillende handjes de website in. Ik had nog een paar minuten de tijd! In het uploadveld werd mij nog een titel voor het verhaal gevraag. 'WEET IK VEEL!!!! IK HEB GEEN TIJD OM EEN TITEL TE BEDENKEN! Ok, het gaat over een bruiloft.. Eeeh.. Ik noem het.... DE BRUILOFT (-_-) ' En toen vroegen ze ook nog om een verrekte bio! De moed zakte me al zo ontzettend naar de onderburen dat ik die hele klote bio al niet meer in wilde vullen. Maar goed, ik zou serieus gaan huilen als ik om 12 uur alles had ingevuld en net een seconde te laat zou zijn. Dus mevrouwtje tikte gehoorzaam een korte bio waarvan ze niet wist dat je die niet meer kon wijzigen en nu zit ik met een ontzettende kutbio op die site!

Welgeteld 2 minuten voor tijd klikte ik op uploaden en toennnn... MOEST IK NOG OP BEVESTIGEN KLIKKEN IN MIJN EMAIL! Serieus, ik had geloof ik al 3 x in m'n broek gepist en het zweet was van mijn bilnaad naar mijn nek gestegen. Maar geliefde lezers. Hij staat online. En hoewel ik er absoluut niet van houd wil ik jullie toch vragen om een stem op mijn verhaal uit te brengen. Al is het alleen maar om me even een hart onder de riem te steken voor bovenstaand. Laat ik eerlijk zijn. Ik hoef niet per se te winnen, die trainingsdag alleen al lijkt me te gek! Om nog meer te leren over het schrijversvak. Maar die publicatie of dat boekencontract is stiekem een mooie bijkomstigheid!

Dus kijk ik jullie aan met mijn grote bruine ogen, knipper met mijn wimpers, lach lief, geef een cupcake en een aai over jullie lieve wollige bolletjes. Willen jullie op mij stemmen? Mijn dank is groot en eeuwig! Klik hier voor mijn verhaal -De site is traag. Als hij opent krijg je eerst alle verhalen te zien, maar heb geduld. Hij komt uiteindelijk in popup in beeld! Overigens zijn alleen de eerste 500 woorden te lezen. Wil je de rest lezen?? Zorg dan dat mijn verhaal gepubliceerd word, jonge!!-

Lees verder

Spread happiness!

Nutteloos, doelloos, lui, dom, saai. Een paar woorden die ik veelvuldig in mijn mond heb genomen tijdens mijn eerste werkloze week in 2014. Want ja, al het bovenstaande voelde ik me toen ik me bedacht dat ik per 1 januari werkloos was geworden en dus ook redelijk doelloos thuis zat. Nog geen idee of ik een uitkering zou krijgen, geen werk, niets te doen dan werk zoeken en het huishouden. En mijn kind ging naar de crèche. Dus ja, dan ben je toch ook gewoon lekker nutteloos bezig?!

'Hell to the no!' piepte het in mijn oor. Je mag dan werkloos thuis zitten, maar dat wil niet zeggen dat je de hele dag series kan lopen kijken en dutjes doen. Al klinkt dat niet al te slecht, om eerlijk te zijn. Maar dat is voor even. Ik wil me een beetje nuttig maken in dit leven! Schouders eronder en gaan, chick! Ik besloot elke dag die ik eerder ook zou werken als normale werkdagen te beschouwen. Op deze dag heb ik geen tijd voor dutjes. Dan doe ik de administratie voor T.'s bedrijf, schrijf ik, doe ik opdrachten voor mijn schrijfcursus én zorg ik dat ik mensen een glimlach op hun gezicht bezorg!

Vlak voordat T. en ik vertrokken naar de Starbucks op Groningen Centraal voor een brainstormsessie over het opzetten van een vof en operationeel geneuzel van zijn bedrijf opende ik nog even mijn happy place op het wereldwijdeweb: NEnz.net. En als een vogelkwak op je autoraam zag ik zo ineens een klein cadeautje van NEnz aan haar lezers; 'Happy Notes'! Briefjes met een inspirerende of opbeurende spreuk. Om waar dan ook te vondeling te leggen voor een willekeurige voorbijganger. Voor die ene persoon die net zijn draak van een schoonmoeder heeft ontmoet en wel een hart onder zijn riem kan gebruiken of dat meisje dat té ongesteld is om ook maar een glimlach te kunnen produceren en wel een opkikker nodig heeft. Voor wie dan ook, want iedereen kan een lach gebruiken. Een klein cadeautje van jou en het universum. Ik printte ze, knipte ze uit en deponeerde ze al verkneukelend over wie ze zou vinden in mijn jaszak.

Missie spread happiness is begonnen! Na me misselijk te hebben gegeten aan een rocky road pie en erachter was gekomen dat die tweede chai latte toch echt teveel van het goede was verlieten we de koffietent. Maar niet voordat ik een happy note achter had gelaten. Als klein boodschapje voor de "bustboy" liet ik giechelend als een verliefde puber een briefje achter onder mijn lege mok. Het liefst bleef ik voor het raam van de Starbucks staan om te kijken of het briefje wel gevonden zou worden en wat het resultaat ervan was. Maar nee, happyspreaders need to spread more! Next stop: Bruna. Tussen alle boeken speurend liep ik met een briefje in mijn hand. Heen en weer, met mijn hand langs de boeken. Weer terug naar de kookboeken. Nee, toch maar naar de tijdschriften. Offff, misschien weer bij de kookboeken? Happiness verspreiden was zo makkelijk nog niet! Ondertussen prikten de ogen van een wantrouwige medewerker in mijn rug en voelde het alsof ik iets kwam jatten in plaats van een glimlach tussen de boeken te leggen. Ik pakte gauw het boek van Carice en Halina, bladerde een paar bladzijden en stopte een spreukje ergens in het boek. Er is nu dus iemand die dat boek koopt, over een tijdje bij pagina 52 belandt en een leuk briefje in het boek vindt! FABULOUS, ik wou dat ik die persoon was! Allrighty, nog even een paar notes bij de Thrillers en onder een Flow magazine en Bruna is weer wat geluk rijker. 'Oeh! Kom, we gaan nog even naar de Etos, ok?!' T. liep gehoorzaam achter mijn glunderende reet aan. Dit was leuk!! In de Etos dropte ik briefjes bij de tampons. Onder het mom van: 'Us girls need to back eachother up.' Nog eentje bij de deodorant en twee Etosbezoekers hadden ook weer hun dosis happiness in de pocket. Al wandelend naar mijn fiets besloot ik een gezellige cupcake note in het kinderzitje van een met bloemen versierde mamafiets te leggen. Just to support a busy momma! Thuis aangekomen schoof ik nog een briefje in de brievenbus van een willekeurige buur en toen waren ze op.

In mijn hoofd tolde het van leukigheid. Hoe tof zou ik het zelf vinden als ik onverwachts iets zou vinden waar een leuke spreuk op staat en mij opbeurt als ik net een graftakkedag heb gehad. Wie zou ik allemaal hebben bereikt? Zou iedereen het net zo leuk hebben gevonden als ik of zouden een aantal briefjes ook linea recta de prullenbak in zijn beland. Of misschien was er wel eentje op de grond gevallen, vlak voor iemand zijn voeten die net was gedumpt en de happy note als teken zou zien. Wie de notes ook gevonden mag hebben, ik hoop van harte dat het hun dag net zo opbeurt als die van mij!

Het leven is meer dan een (succesvolle) baan willen hebben, geld verdienen en mooie spullen. Het zijn de kleine dingetjes die het hem doen.

'Enjoy the little things in life, for one day you may look back and realize they were the big things'
- Robert Brault

P.S. Print hier de happy notes van NEnz of schrijf zelf jouw favoriete spreuk op een Post It en spread the happiness!!

Lees verder

Is dit lekker?

It’s the most wonderfull time of the year! Je volvreten met alles wat los en vast zit, cadeautjes uitpakken (als je een beetje lief bent geweest) en gezelligheid met je familie (als je een beetje een lieve familie hebt). En met name het volvreten spreekt mij aan deze tijd van het jaar aan. De Lidl strooit met ernstig lekkerbekkende reclames op TV en de speciale kerstuitzendingen van de kookprogramma’s worden ook al mondjesmaat uitgezonden.

Voor iedereen de mooie gelegenheid om voor kerst de keuken in te duiken en een lekkere maaltijd voor familie/vrienden/huisdieren/buren/daklozen in elkaar te flansen. Maar wat nou als het niet lekker is? Stel dat je schoonmoeder voor het eerst komt eten en ze zit kokhalzend aan je kalkoen te sabbelen. Of je bakt een cake voor op je werk en de halve werkvloer staat met z’n hand tegen z’n derriere voor de WC te wachten. Dat. Wil. Je. Niet!

Wees niet bang, lieve aanbidders van het kookgerei. Zoek niet verder naar een oplossing.  Want hier komt ISDITLEKKER? to the rescue!! Heb jij een gerecht waarvan je eerst zeker wilt weten dat je moeder na afloop niet nog even langs de afhaal Chinees gaat? Of heb jij een super lekker maaltje voor je hub gemaakt en wil je dit met ons delen (en onze ongezouten mening daarover weten)? Mail hem naar ons en wij proberen het voor je uit!

Wij van ISDITLEKKER? zijn 6 lekkerbekjes (inclusief ondergetekende) die niet vies zijn van lekker eten en een experimentje. De site is in het leven geroepen toen isditlekkertje Jazzy met het idee kwam om ingestuurde receptjes uit te proberen en te publiceren op onze eigenste website. Leuk idee vonden we. Voor zij die wat willen laten uitproberen dé perfecte kans om een recept in te sturen. Voor de mensen die niet weten wat ze moeten eten een scala aan receptjes. En voor ons natuurlijk (hopelijk) lekker eten.

Dus schroom niet, kleine kerstengeltjes van me! Stuur je favoriete recept of je eentje waarvan je wilt weten of het een beetje te hachelen is naar: DITislekker@gmail.com en wij vullen onze buikjes en schrijven ons oordeel op: isditlekker.tumblr.com  

Lees verder

Tag

Ok. Een zogeheten tag. Des tikte mij en nu moet ik weer iemand tikken! Maar niet voordat ik heb verteld waar ik dankbaar voor ben! Komptiedanhe

1. A PersonHoe moeilijk is het om 1 persoon te kiezen waar je dankbaar voor bent!! Ik kan heel cliché over mijn moeder beginnen, want zonder haar was ik er niet. Of m'n vader, want dankzij hem kreeg ik elk jaar roosjes op Valentijnsdag. Of mijn zoon, want hij is gewoon de beste. En mijn wederhelft, die al bijna 12 jaar bij me is en nog niet gillend naar z'n moeder is gerend! Ik kan het allemaal noemen, maar ik kies dan toch mijn broer J. We spreken elkaar niet al te vaak. Zien elkaar misschien net zo weinig. Weten soms niet wat er in elkaars leven speelt, ook al wonen we 5 minuten bij elkaar vandaan. Maar het feit blijft dat ik me altijd fijn bij hem voel. Als ik wat kwijt wil dan kan ik dat bij hem. En andersom ook. We doen het niet vaak, maar toch. Vroeger speelde ik op het kleuterschoolplein en hij al op die van de bovenbouw. Maar moedergans wist me te vertellen dat mijn grote broer me vanaf zijn schoolplein in de gaten hield. Om er maar zeker van te zijn dat niemand mijn zandschepje afpakte. En dat ging altijd zo door. Hij hield me in de gaten en daardoor voelde ik me altijd veilig. En dat deed hij niet alleen voor mij, maar voor iedereen die hij lief heeft. Daarom kies ik hem. Joshi, ik hou van jou.

2. A role you’ve played
Boekenwurm. Stapels boeken lenen bij de bieb. Met mijn vingers langs de rijen boeken in de boekenwinkel. Gewoon rondlopen en kaften bekijken en lezen. De eerste pagina's van mijn nieuwe boeken lezen. In 6 verschillende boeken tegelijk bezig zijn. Man, meer nerd dan dit kun je me niet krijgen. Of toch wel. Bij gebrek aan geld in de boekenwinkel het boek dat ik graag wilde hebben verstoppen achter andere boeken en naar de winkel gaan om er af en toe een stukje uit te lezen. Ja, zo eentje ben ik.

3. A Place
Mijn bed. Geen verdere uitleg nodig lijkt me. 

4. An experience
Onze reis naar Tokyo. Ik zag het niet zitten, zo'n drukke stad. Maar het is de mooiste reis ooit geweest. In 7 dagen bijna elke wijk gezien, amper geslapen door een massive jetlag en de goorste sushi van de wereld gegeten (no joke). Oh ja en denken dat je naar schattige plaatjes kijkt, maar dan blijken het sexadvertenties van animefiguren te zijn. Dat.

5. A talent your haveRelativeren. Niet alles te zwart wit zien. Ergens ook nog het goede van inzien. Snappen dat zelfs klootzakken, klootzakken zijn om een reden. Ik ben blij dat ik het kan.

6. A FailureDat ik een keer auditie deed en een knalharde blackout kreeg. En jaaaa jongens, ik moest ervan janken. Eraan terugdenkend zak ik door de grond. Maar ik nu weet ook dat volhouden key is. Want uiteindelijk, na vele lessen volgen, had ik wel een plekje in datzelfde team bemachtigd. Jaren later, maar dat moest gewoon zo zijn.

7. Words
"Lelijke meisjes bestaan niet. Alleen de gradatie van mooi zijn wordt met name bepaald door je innerlijk!"  Ik blijf erbij, ik vind dit de beste uitspraak die ik dit jaar heb gehoord. Maak van 'meisjes' 'mensen' en hij is helemaal goed. Wijze tante heb ik, he?

8.A photo
Sorry, dit zijn er twee geworden. Foto 1: een collage van een idiote webcamfotosessie van ons tweetjes. Ik heb me die dag een breuk gelachen en elke keer als ik er naar kijk tovert hij een brede lach op mijn gezicht. Foto 2: Een foto waar wij er later achter kwamen dat het eigenlijk onze eerste family pic was. Hier was ik een paar weken zwanger. Een van mijn lievelings.

 

9. A Memory

Ook deze keer meerdere. Als klein meisje met mijn mama zingend en dansend op Madonna door de woonkamer. Keihard en knetter vals, maar het was zo heerlijk! Die tijden mis ik nog wel eens. Wie weet sta ik over een paar jaar ook met A. zingend en dansend op Madonna in onze woonkamer. Ken me niet skele. Als tweede; Pimmetje en Aardworm. Bedtimestories die mijn vader vertelde. Man, man, man, wat een spanning! Pimmetje was een kaboutertje en Aardworm, ja vul die zelf maar in. Samen beleefden ze de spannendste avonturen en hingen mijn broer en ik (en nichten als die bleven logeren) aan mijn vaders lippen. Gelukkig had ie volle lippen, scheelt, met zoveel kinderen.

10 An opportunityWerk. Januari 2013, hoogzwanger en ik kreeg te horen dat ik helaas toch geen vast contract kreeg. Ook al was het me toegezegd, het hoofdkantoor had er een stokje voor gestoken. Goed, dat is dan kut. In april begon ik te solliciteren. Had meerdere gesprekken, maar was overal bang dat ik afgewezen zou worden als kersverse moeder. Tot ik bij mijn huidige werk kwam. Ze snapten hoe het was om een pasgeboren kind te hebben en dat je dan ook wel wat vaker ziek zou kunnen zijn. Het parttime werken was voor hun ook geen probleem, dit kwam misschien zelfs beter uit. Mijn kans om 2 door de weekse dagen bij onze zoon te zijn, in plaats van 1! Het brengt minder geld in het laatje, maar quality time met je kind is priceless.

Ik tag Lieke ennnn iedereen die hem wil doen! Love, peace and chickengrease!

Lees verder