Een gesprek met een 12 jarige

Ik lees het bericht op mijn telefoon. Het zijn wijze woorden die je uit een volwassen mond verwacht. Mijn mond valt open van verbazing. Ik roep zelfs mijn wederhelft erbij omdat ik niet snap wat ik lees! Eigenlijk elke keer als ik een berichtje van haar krijg. Want ze is nog maar 12. Twaalf jaar en heeft de wijsheid van een volwassen persoon.

In een mensenleven komt heel wat inspiratie voorbij. Van kleine dingetjes als songteksten tot de beroemde spreuken van grootheden als de Dalai Lama. Allemaal brengen zij een stukje in je leven waardoor je voor je gevoel verder kunt met een klotetaak of makkelijker door die moeilijke tijd komt. Allemaal helpen zij jou te vormen tot wie jij uiteindelijk bent.

Nu zijn er in mijn leven een aantal mensen die mij inspireren. Ik kan mijn moeder noemen, mijn vader, mijn broer, misschien zelfs het schattige ventje met dreads van de Jumbo die ik altijd lachend de roltrap zie schoonmaken. Maar ik denk dat er zo af en toe in een mensenleven iemand is waarvan je denkt: "Wow, hoe bijzonder is dit."

Twaalf jaar is ze. Ze kwam voor de gezelligheid met haar moeder en broertje op bezoek. Bleef uiteindelijk alleen plakken en we wandelden met mijn zoon door de stad. Ik had een gesprek met haar die ik zou kunnen voeren met mijn beste vriendin. Het ging weliswaar over de middelbare school en cool zijn, maar de gedachtegang was als van een volwassene. Klasgenoten vertelden haar hoe stom hun ouders waren en dat ze in het openbaar niet met hen gezien wilden worden. De reactie op haar verhaal dat zij gezellig met haar ouders leuke dingen ging doen was dan ook: "Huuuhh, dat doe je toch niet?!" Waarop zei zegt: "Hoezo? Ik vind het hartstikke gezellig met mijn ouders!" BASTA. Niet eromheen draaien, niet mee willen praten om cool gevonden te worden. Staat het je niet aan dat ik m'n ouders tof vind, dan toch lekker niet? Ikzelf had allang gezegd dat ik werd gedwongen met een mes op m'n keel en dat ik écht geen andere keuze had! Als ik maar aardig gevonden werd.

Het onderwerp ging al snel over op pesten. Niet weg te denken uit de middelbare school tijd (en daarbuiten for that matter). Iemand je excuses aanbieden omdat het misschien zou kunnen zijn dat een bepaalde opmerking pijn had gedaan. Dit was bij mijn eigen 12 jarige (en misschien ook 29 jarige) ik nooit naar boven gekomen. Zelf werd ze ook best wel eens pijn gedaan door anderen. Hartverscheurend vond ik. Dat zat haar ook niet in de koude kleren. "Maar die personen zijn gewoon zielig en moeten anderen omlaag halen om zichzelf beter te voelen." kwam er uit haar mond. Geen haatgevoelens, geen lelijke woorden terug over deze persoon. "Ach, die weet niet beter." Mijn oren klapperden. Hoe kon dit meisje van 12 jaar al zo relativeren?! Waarom riep zij niets in de trant van: "Uuuuhhll fakking kutwiiijjf, als ik haar tegenkom sla ik haar!" Of hoe gaat dat tegenwoordig in de tienerwereld...

En dat zette mij aan het denken. Ik als 29 jarige, bijna dertiger overlevend in de volwassen wereld, ben nog steeds druk bezig om maar leuk/aardig gevonden te worden. Ik zeg ook wel eens iets om een discussie of raar gezicht te vermeiden, tot ik dus dit gesprek had. Stukje bij beetje durf ik het eens te zeggen als ik het ergens niet mee eens ben of dat ik vind dat Ryan Gosling niet eens knap is en een gigantisch lang hoofd heeft!  (YEAH I SAID IT) Want waarom zoveel moeite doen? Het is toch veel te vermoeiend om een ander maar naar de pijpen te dansen? Denk je dat je gesprekspartner 's avonds in bed ligt en denkt: "Zo, die vindt Ryan Gosling ook knap. Gonna be BFF's forevaaaahh" Die persoon is dat allang vergeten! En jij moet je maar weer bezig houden met Ryan Gosling. Is toch zonde van je tijd!!! (Tenzij je Crazy, stupid, love kijkt. Dan is het best time ever).

Dus ik leerde een belangrijke les van haar. Blijf dichtbij jezelf. Dan kom je het verst. Op mijn blote knietjes zeg ik daarop: Dank je wel. You are one in a million.

En om nog wat inspiratie op de zondagmiddag te verspreiden leerde ik deze vandaag van mijn tante H.
"Lelijke meisjes bestaan niet. Alleen de gradatie van mooi zijn wordt met name bepaald door je innerlijk!"