zaterdag 4 oktober 2014

Abseilen voor Pink Ribbon


Op Facebook heb ik er het een en ander over geplaatst. Het Abseilen voor Pink Ribbon. Ik zamel met drie toppers geld in voor het onderzoek naar uitgezaaide borstkanker én om te kunnen abseilen van 40 meter hoogte op de Grote Markt in Groningen!

Maar waarom ben ik nou bezig met geld in te zamelen. Waarom zou ik me vrijwillig van 40 meter hoogte naar beneden laten zakken terwijl Groningen toekijkt?

"Ze heeft een knobbeltje in haar borst gevonden." Angst schiet door je lijf. Borstkanker is het eerste wat door je hoofd schiet, maar je hoopt op het beste. Dat het iets goedaardigs is en er verder niets aan de hand is. Dat er opgelucht adem gehaald kan worden en we weer lekker gewoon kunnen doen.
  Tijdens een gezellige lunch met mijn gezin schoten mijn ogen steeds naar mijn telefoon. Of er al nieuws was over de scan van mijn stiefmoeder. "Het is niet goed." Verscheen er in mijn scherm. Mijn lunch draaide zich om in mijn maag en nog 20 x de andere kant op. Dus toch… Borstkanker. Ik weet nog dat ik mijn telefoon op tafel gooide en Tom aankeek. "Jezus! Gewoon K A N K E R!" Hoe is het mogelijk?! Het afgelopen jaar hadden we al meerdere malen met deze rotziekte te maken gehad en nu was hij er weer. In de borst van mijn vaders vrouw. 

Het besef was er nog niet helemaal, maar ook weer wel. Het leek gewoon ontzettend onwerkelijk. In mei zaten wij tijdens een prachtig afscheid van H. achter zijn kinderen. Ik weet nog zo goed dat ik dacht: Ik kan me niet voorstellen hoe zij zich moeten voelen. Nu niet, maar ook niet de in afgelopen tijd dat hun vader ziek was. Wat een hel moet het zijn geweest. De onzekerheid, het afwachten van uitslagen, het zien van een persoon zo dichtbij je die ziek is en pijn heeft. En dan zit je er ineens middenin. 

De angst dat dood een optie zou kunnen zijn. De stress op dagen dat er scan uitslagen bekend worden. De dagen na chemo's dat je hoopt dat ze zich niet al te ziek voelt, maar merkt dat het na de zoveelste chemo steeds minder gaat. Het besef dat ze echt ziek is als je ziet dat ze niet meer dan 1 rondje met haar kleinzoons door de kamer kan wandelen. De zorgen om je vader die het ook maar allemaal in zijn schoot geworpen krijgt. Om je broers en zusje die je deze rotperiode zou willen ontnemen. Op een gegeven moment lijkt het haast allemaal normaal te worden, hoe raar dat ook klinkt.

De loopweg van chemo's etcetera zal ik jullie besparen. Want dat is niet waarom ik meedoe. Ik zamel geld in omdat ik het belangrijk vind dat er onderzoek word gedaan. En ja, ik was ook een persoon die dacht; ik doneer niet, want die directeur van het Kankerfonds koopt er een mooie auto van en gaat nog ff royaal uit eten met zijn gezin. Maar hey, als maar 1 cent van het geld wat ik doneer naar het onderzoek gaat dan ben ik blij. Het is in ieder geval een stapje dichterbij. Beter iets, dan niets, toch?

Waarom ga je dan abseilen? Doneer gewoon een tientje en je bent er vanaf, man! Dat klopt. Maar ik zie nu van dichtbij wat deze ziekte doet. Niet alleen met mijn stiefmoeder, maar ook met mijn vader, mijn broers en zusje en andere familieleden. Het is één grote mindfuck. Dus dacht ik; zoveel vrouwen gaan door een verschrikkelijke periode, wat zijn dan die paar minuten waar ik doorheen moet. GEWOON DOEN DUS!

Dus ik zamel geld in. Voor een ontzettend sterke vrouw, die mij de afgelopen maanden heeft doen verbazen met haar wilskracht. Mij heeft geleerd hoe je in zo'n takke situatie positief door het leven kan gaan. Iedereen laat zien hoe sterk en open ze is. Geen angst toont en de ziekte niet haar leven laat leiden. Maar ik zamel ook geld in voor mijn broers en zusjes, op wie ik zo ontzettend trots ben voor hoe we er hier met ons allen doorheen slaan. En voor mijn vader, die zich zo sterk en kranig houdt. Trots is op de vrouw die naast hem loopt en dit aan de wereld laat zien. Voor mijn allerbeste vriendin, mijn broer en neefje, die kanker van veel te dichtbij moe(s)ten meemaken. En voor mijn familie, die er zoveel zijn voor mijn stepmoms en papa om hen een hart onder de riem te steken. Jullie zijn awesome! Ik zamel geld in voor mijn tante die jaren geleden met deze rotziekte kampte en er ook zo ontzettend sterk uit is gekomen. Voor haar kinderen, mijn lieve liefjes, die nog zo jong waren en ook maar moesten handelen met een zieke moeder. Voor mijn lieve schoonfamilie, die door een regelrechte hel ging en zo sterk en hecht zijn samen. Voor H. die nog zo erg gemist wordt. Deze is voor jullie. Met alle liefde en klotsende oksels vanaf de Grote Markt!

Wil jij nog geld storten voor het onderzoek naar uitgezaaide borstkanker? DONEREN KAN HIER: http://acties.pinkribbon.nl/teams/abseilen-is-voor-tough-cookies/ 
Lees verder
Mogelijk gemaakt door Blogger.

© 2011 Life is beautiful , AllRightsReserved.

Designed by ScreenWritersArena