Tag

Ok. Een zogeheten tag. Des tikte mij en nu moet ik weer iemand tikken! Maar niet voordat ik heb verteld waar ik dankbaar voor ben! Komptiedanhe

1. A PersonHoe moeilijk is het om 1 persoon te kiezen waar je dankbaar voor bent!! Ik kan heel cliché over mijn moeder beginnen, want zonder haar was ik er niet. Of m'n vader, want dankzij hem kreeg ik elk jaar roosjes op Valentijnsdag. Of mijn zoon, want hij is gewoon de beste. En mijn wederhelft, die al bijna 12 jaar bij me is en nog niet gillend naar z'n moeder is gerend! Ik kan het allemaal noemen, maar ik kies dan toch mijn broer J. We spreken elkaar niet al te vaak. Zien elkaar misschien net zo weinig. Weten soms niet wat er in elkaars leven speelt, ook al wonen we 5 minuten bij elkaar vandaan. Maar het feit blijft dat ik me altijd fijn bij hem voel. Als ik wat kwijt wil dan kan ik dat bij hem. En andersom ook. We doen het niet vaak, maar toch. Vroeger speelde ik op het kleuterschoolplein en hij al op die van de bovenbouw. Maar moedergans wist me te vertellen dat mijn grote broer me vanaf zijn schoolplein in de gaten hield. Om er maar zeker van te zijn dat niemand mijn zandschepje afpakte. En dat ging altijd zo door. Hij hield me in de gaten en daardoor voelde ik me altijd veilig. En dat deed hij niet alleen voor mij, maar voor iedereen die hij lief heeft. Daarom kies ik hem. Joshi, ik hou van jou.

2. A role you’ve played
Boekenwurm. Stapels boeken lenen bij de bieb. Met mijn vingers langs de rijen boeken in de boekenwinkel. Gewoon rondlopen en kaften bekijken en lezen. De eerste pagina's van mijn nieuwe boeken lezen. In 6 verschillende boeken tegelijk bezig zijn. Man, meer nerd dan dit kun je me niet krijgen. Of toch wel. Bij gebrek aan geld in de boekenwinkel het boek dat ik graag wilde hebben verstoppen achter andere boeken en naar de winkel gaan om er af en toe een stukje uit te lezen. Ja, zo eentje ben ik.

3. A Place
Mijn bed. Geen verdere uitleg nodig lijkt me. 

4. An experience
Onze reis naar Tokyo. Ik zag het niet zitten, zo'n drukke stad. Maar het is de mooiste reis ooit geweest. In 7 dagen bijna elke wijk gezien, amper geslapen door een massive jetlag en de goorste sushi van de wereld gegeten (no joke). Oh ja en denken dat je naar schattige plaatjes kijkt, maar dan blijken het sexadvertenties van animefiguren te zijn. Dat.

5. A talent your haveRelativeren. Niet alles te zwart wit zien. Ergens ook nog het goede van inzien. Snappen dat zelfs klootzakken, klootzakken zijn om een reden. Ik ben blij dat ik het kan.

6. A FailureDat ik een keer auditie deed en een knalharde blackout kreeg. En jaaaa jongens, ik moest ervan janken. Eraan terugdenkend zak ik door de grond. Maar ik nu weet ook dat volhouden key is. Want uiteindelijk, na vele lessen volgen, had ik wel een plekje in datzelfde team bemachtigd. Jaren later, maar dat moest gewoon zo zijn.

7. Words
"Lelijke meisjes bestaan niet. Alleen de gradatie van mooi zijn wordt met name bepaald door je innerlijk!"  Ik blijf erbij, ik vind dit de beste uitspraak die ik dit jaar heb gehoord. Maak van 'meisjes' 'mensen' en hij is helemaal goed. Wijze tante heb ik, he?

8.A photo
Sorry, dit zijn er twee geworden. Foto 1: een collage van een idiote webcamfotosessie van ons tweetjes. Ik heb me die dag een breuk gelachen en elke keer als ik er naar kijk tovert hij een brede lach op mijn gezicht. Foto 2: Een foto waar wij er later achter kwamen dat het eigenlijk onze eerste family pic was. Hier was ik een paar weken zwanger. Een van mijn lievelings.

 

9. A Memory

Ook deze keer meerdere. Als klein meisje met mijn mama zingend en dansend op Madonna door de woonkamer. Keihard en knetter vals, maar het was zo heerlijk! Die tijden mis ik nog wel eens. Wie weet sta ik over een paar jaar ook met A. zingend en dansend op Madonna in onze woonkamer. Ken me niet skele. Als tweede; Pimmetje en Aardworm. Bedtimestories die mijn vader vertelde. Man, man, man, wat een spanning! Pimmetje was een kaboutertje en Aardworm, ja vul die zelf maar in. Samen beleefden ze de spannendste avonturen en hingen mijn broer en ik (en nichten als die bleven logeren) aan mijn vaders lippen. Gelukkig had ie volle lippen, scheelt, met zoveel kinderen.

10 An opportunityWerk. Januari 2013, hoogzwanger en ik kreeg te horen dat ik helaas toch geen vast contract kreeg. Ook al was het me toegezegd, het hoofdkantoor had er een stokje voor gestoken. Goed, dat is dan kut. In april begon ik te solliciteren. Had meerdere gesprekken, maar was overal bang dat ik afgewezen zou worden als kersverse moeder. Tot ik bij mijn huidige werk kwam. Ze snapten hoe het was om een pasgeboren kind te hebben en dat je dan ook wel wat vaker ziek zou kunnen zijn. Het parttime werken was voor hun ook geen probleem, dit kwam misschien zelfs beter uit. Mijn kans om 2 door de weekse dagen bij onze zoon te zijn, in plaats van 1! Het brengt minder geld in het laatje, maar quality time met je kind is priceless.

Ik tag Lieke ennnn iedereen die hem wil doen! Love, peace and chickengrease!

Lees verder

Welke roze wolk?

Er was maar 1 persoon die mij waarschuwde. ‘Als je je even niet gelukkig voelt, dan is dat niet raar hoor!’

En dat voelde ik me ook niet. Maar raar vond ik het toch wel. Iedereen had het over die roze wolk. Héérlijk genieten van jullie gezinnetje! Oooh wat zul je gelukkig zijn. Maar mijn roze wolk was grijs, neigde zelfs naar zwart.

We zaten ineens thuis. Met een baby. Met zijn drietjes. De eerste nacht vervaagde alles waar ik over gelezen had, waarvan ik dacht dat ik me er zo goed op had voorbereid. De angst voor de verantwoordelijkheid overheerste. De baby die met ons mee naar huis was gekomen wilde niet drinken. Ik had hem bijna 9 maanden in mijn buik gedragen, maar ik snapte niks van hem! Dit is eeeh onze zoon? Ik voelde me helemaal geen moeder.

Het verantwoordelijkheidsgevoel klapte er de eerste ochtend goed in. Ik droomde dat de kleine er helemaal niet was. Dat het allemaal niet echt was. En als klap op de vuurpijl was ik blij! Opgelucht dat dat rottige verantwoordelijkheidsgevoel weg was. Ik schrok wakker van een geluid wat ik niet kende. Het gehuil van een baby in de woonkamer. Mijn hart stond stil, ik keek de slaapkamer in en zag een maxicosi staan. KUT! De baby is er wel!! Als een bang kind kroop ik tegen T. aan. Godver… Hoe moet dit nou?!

Direct daarop volgde een enorm schuldgevoel. Ben ík nou een moeder?! Hoe kan een moeder nou zoiets denken? Dit was het begin van slecht ouderschap! En dit is nog maar dag 1. Schuldgevoel werd aangevuld met onzekerheid en ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. Ik besloot open te zijn naar de verloskundige die die dag langskwam. 'Ach kind, ik ben 4 maanden bang geweest. Heb me hartstikke ongelukkig gevoeld! Het is niet raar dat je bang en onzeker bent. Jullie kennen elkaar nog helemaal niet. Dit komt wel.' Oké, ik was dus niet raar. Maar dat nam mijn schuldgevoel niet weg. En ook niet dat ik me ongelukkig voelde. Begrijp me niet verkeerd, als ik naar onze kleine hummel keek met zijn dopneusje dan was ik blij en verwonderd. Maar alles was zo ontzettend onwerkelijk. Plus het feit dat we beide helemaal naar de klote waren door de gebroken nachten. Daarnaast voelde het nog steeds alsof de gynaecoloog 20 bowlingballen tegen m’n doos had gegooid in plaats van een baby eruit te halen. Dit zijn dingen die ik zo verschrikkelijk heb onderschat.

De dagen die volgden beleefde ik allemaal in een roes. Het voelde alsof ik geleefd werd. Ik leek verdomme wel een melkfabriek. Ik moest maar klaar zitten als meneer wilde drinken. En wat was het zwaar. Zo ontzettend zwaar. Ik heb een dag gehad dat ik huilend met A. in mijn armen liep omdat alles zo’n pijn deed en ik niet meer kon. Toen T. thuiskwam en A. lag te slapen wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Zitten, liggen, huilen, lachen. Ik was het helemaal kwijt.  Iedere persoon die mij zei dat ik moest genieten kon ik wel een stoot in z’n kop geven. Hoezo, genieten?! Ik vind dit helemaal niet leuk!!!

Ik besloot het niet onder stoelen of banken te schuiven. Van jongs af aan is mij geleerd te praten over je gevoelens. Dus deed ik dat. Ik vertelde dat ik het niet zo leuk vond dat ik moeder was geworden. Dat ik het moeilijk had en ontzettend zwaar. Dat ik zo onzeker was omdat papa T. alles zo fantastisch deed en ik had die kleine nog niet eens in bad gedaan! Ik voelde me zo nutteloos. Bij T. zag ik opluchting toen ik het vertelde. 'Oooh echt?! Ik durfde het niet te zeggen, maar ik vind het nu ook even niet zo leuk!' Herkenning en vooral opluchting. We konden hier met elkaar over praten. Maar het erover praten met anderen maakte mij ook meer onzeker dan ooit. Hoe goed mensen het ook vonden dat ik erover durfde te praten, ik merkte al snel dat er toch nog een taboe heerste over dit onderwerp. Bemoedigende woorden werden tegengesproken door angstige en bezorgde blikken. Door de bezorgdheid en angst die ik zag gingen mijn hersenen weer op een helse toer. Zie je? Je bent wel dom! Je bent wel een slechte moeder dat je het maar niks vindt.

Maar dat ben je niet. Het begin is zwaar. Ik had nog ontzettend veel pijn en je wereld staat op zijn kop. Het besef dat je nooit meer met zijn tweetjes bent, altijd de zorg hebt over een klein wezen wat nog niet als je eigen voelt. De onzekerheid die in je huist omdat je het gek vindt dát dat kleine wezen nog niet eigen voelt. De weinige uren slaap per nacht. En dan de verantwoordelijkheid. Oh die helse verantwoordelijkheid. Het komt op jou en je partner aan. Jullie zijn zijn wereld! Hoe je eerst heerlijk de deur uit kon gaan zonder te bedenken of je wel luiers mee hebt. Man, man, die goeie ouwe tijd. Het is niet meer en dat is wennen. En net als je denkt dat je eraan begint te wennen komt er een oorverdovend gehuil uit je baby. Je weet niet waarom, je weet niet hoe lang. Soms wel een hele nacht. En terug is die onzekerheid. Alsof ie nooit weg is geweest.   

Bovenstaande zal uiteraard niet op iedereen van toepassing zijn. De roze wolk zal er zeer zeker zijn. En ik hoop dat deze er voor de meeste van jullie was. Maar ik hoor zó weinig minder leuke verhalen over de eerste weken dat ik besloot mijn verhaal wel naar buiten te brengen. Ik ben ervan overtuigd dat er een  heleboel vrouwen zijn die (in mindere of meerdere mate) zich kunnen vinden in mijn gevoelens. Die zich ook schuldig hebben gevoeld dat ze even niet blij waren met hun nieuwe leven. Het taboe dat heerst over deze gevoelens snap ik niet. Het is iets wat erbij hoort. Natuurlijk is een kind in je leven fantastisch, maar dat neemt niet weg dat het wel ontzettend zwaar kan zijn. Het is haast niet te bevatten hoeveel er op je afkomt na de geboorte van je eerste kindje. Bovendien is een baby al vermoeiend genoeg, moet je je dan ook nog eens druk gaan maken om een toneelstukje. Om anderen maar te laten zien dat je het ook allemaal zo fantastisch vindt terwijl je je wel anders voelt?

Kersverse mama’s. Ik  ben nu 9 maanden moeder en elke dag leer ik bij. Als ik terug kijk naar de eerste weken of maanden als moeder denk ik eindelijk: het is inderdaad makkelijker geworden. Er komt een moment dat je een nacht doorslaapt en dat je je kind leert kennen. Toen zag ik dat niet en geloofde ik het al helemaal niet. Er komt zoveel op je af, je weet niet wat je overkomt. En mede hierdoor wil ik jullie 1 ding meegeven: ‘Als je je even niet gelukkig voelt, dan is dat niet raar hoor!’

Lees verder

To do: mijn hart volgen

"Waar ligt jouw hart? Wat wil jij het liefste doen?" vroeg cakie Des haar lezertjes hier. Een inspirerende blog over waarom we altijd zo bezig zijn met het doen wat anderen van je verwachten. Over waarom we nou niet eens ons hart volgen? En over hoe webshopeigenaresse Natalia  haar hart achterna ging toen zij zich besefte dat het leven toch echt te kort is om niet te doen waar je hart om vraagt. Om iedereen eens goed na te laten denken over zijn/haar 'bliss' gooide ze er ook nog eens een winactie tegenaan. Post jouw ultieme bliss en win een armbandje van Natalia's sieradenwebshop Follow Your Bliss.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging eens bij mezelf na. Wat is nou mijn bliss? Ik weet immers al mijn hele leven lang niet wat ik wil. Ik probeerde een cursus mode die faliekant  mislukte (want geen passie) en daarop volgde ook nog een cursus visagie, want mevrouw is toch zo dol op make upjes en smeerseltjes? Ook deze cursus kon mijn onrustige hartje niet bekoren. Dit was ook niet wat ik wilde. Dit waren toch dingen die mij interesseren? Waarom blijft die cursus mij dan niet boeien?! HEL! Wat moet ik dan met mijn leven?

Hoe moeilijk kan deze vraag nou zijn? Ik wil het liefste in bed liggen en slapen en eten... Maar daar kon mijn hart niet liggen. Toen bedacht ik me dit geschreven stuk. Ligt mijn hart dan al die tijd al bij het lezen en/of schrijven? Was het dan altijd zo dichtbij? Blijkbaar wel, want zo'n 8 jaar geleden begon ik een weblog. Stopte er mee. Begon er weer mee. Stopte er nog maar weer eens mee. En kijk nou, ik begon weer! Dus besloot ik mijn lang verborgen droom te openbaren. Bij Des. Voor het eerst hardop zeggen wat ik nou eigenlijk wilde. Geen weg meer terug. Nu kunnen mensen je erop wijzen als het nog niet is gebeurd. Het veilig verstoppen achter "een droom" is simpelweg niet meer mogelijk. Nu je het gaat vertellen zullen mensen je er wellicht naar gaan vragen. En wat dan als je er nog geen ruk aan hebt gedaan? Kun je weer met smoesjes aan komen zetten als: Ik heb het te druk, ik ben zo moe, m'n kat at mijn laptop op.

Daar ging ik. Lichtelijk zenuwachtig. Puur omdat ik dit nooit tegen iemand had verteld! HATSEFLATS, daar stond ie. "(Kinder)boeken schrijven." Mijn bliss. Dit is iets wat ik altijd al heb willen doen en wat eigenlijk maar niet verdwijnt uit mijn hoofd. De tig taarten die ik bakte, de tig make up pallettes die ik aanschafte, allemaal dingen die op de achtergrond verdwenen. Maar deze bleef onbewust hangen... Het feit dat ik vroeger al in vriendenboekjes schreef dat ik auteur wilde worden zegt toch eigenlijk genoeg? Ik kon er niet omheen. Comment verzonden. Zo. Out in the open. De wijde (web)wereld in. En nu lekker verder met je leven!

Maar dat ging niet. Want ik kreeg een e-mail! IK HAD GEWONNEN! Mijn "confession" won een armbandje van Follow Your Bliss. DING DING DING! IT'S A SIGN! In mijn nopjes surfte ik naar Natalia's webshop en scrolde door de prachtige armcandy. Ik besloot iets uit te zoeken waardoor ik herinnerd zou worden aan mijn bliss. En daar was de Starlicious Rosequartz:

"De ster staat voor jouw idealen en dromen die je wilt verwezenlijken. Rozenkwarts stimuleert je in de liefde maar ook in zelfacceptatie en harmonie. Beiden vormen ze de perfecte combinatie om jouw Bliss te volgen!"

Beter dan dit kon het niet worden. Precies wat ik nodig had! Het prachtige armbandje shined al een paar dagen aan mijn pols en er is nu geen ontkomen meer aan. I need to follow my bliss.

Als een extra schop onder m'n reet knalde het lot een paar dagen later een e-mail in mijn inbox. Schrijf! 2014. Een dag vol workshops en seminars over het schrijven van je eerste boek. Seriously, what are the odds. Tijd om de koe bij de horens te vatten.

Ik heb me ingeschreven en ga ervoor. Na 29 jaar mijn hart volgen. Jongens, in 2014 ga ik beginnen met een boek schrijven.

Lees verder