Een voetbal herinnering

Over voetbal gesproken. Dat zit bij mijn vaders kant van de familie in het bloed. Behalve bij mij, geloof ik. Geeft verder niets, volgens mij houden ze alsnog van me.

De hele familie houdt van voetbal. En in het bijzonder van Ajax. Hun cluppie, hun helden, hun dierbaar rood en wit. Op diverse verjaardagen bakte ik een Ajaxtaart en komen er regelmatig sfeerfilmpjes langs op facebook en babykamers worden geverfd in de clubkleuren inclusief drie sterren. Geen enkele wedstrijd wordt gemist. Er wordt op zondag steevast van Groningen naar Amsterdam gereisd om hun aller Ajax te bewonderen. Valt een wedstrijd samen met een verjaardag? Of het tijdstip wordt gewijzigd of er wordt gekeken en niet voetbalfans hebben het maar te slikken. PUNT.

Tijdens zo'n wedstrijd zit ik dan grinnikend aan de tafel. De reacties van mijn familie zijn heerlijk. Van totale euforie tot intense boosheid. Bij doelpunten kun je gerust 2 huizen verderop iets anders op tv kijken, je wordt vanzelf op de hoogte gebracht door luid gejuich. U merkt, Ajax is niet zomaar een club. Ajax is passie.

Zo was dit vroeger ook, maar (in mijn gedachten) 10 keer erger. Mijn kleine neefjes en nichtjes worden gespaard, hebben het maar makkelijk vind ik. Want toen ik een jaar of 7 was ging een wedstrijd als volgt -Alles in hoofdletters hardop lezen met een decibel van een straaljager-:

Bijna doelpunt: JA, JA, KOM OOOOOOOPPP!!! Beide handen grijpen naar het hoofd. AAAAAAWWWW!!!
Overtreding: SCHEEEEIIIIDDDSS WAT IS DIIIIITTT!! SCHEIDS, BEN JE BLIIIINNDD. Woest gebarend naar de scheids die veilig in de tv zit.
Doelpunt tegenstander: LET NOU EENS OP MAN! SJONGEJONGEJONGE!! Boos ijsberend door de kamer.
Ajax verliest: Wereld is te klein. Doodse stilte en boze blikken. Als je dacht dat Grumpy Cat chagrijnig was, dan heb je het mis.
Naderend doelpunt: Alle ooms staan op van de bank, licht gebogen armen en benen, handen in vuisten. JA!! JAAA! JA! TOE DAN!!!!! Hartslagen zo snel als rampetampende konijnen. KOM OOPP!
Doelpunt: Springend door de kamer, bijna in de televisie kruipend: JAAAAAAAA, JAAAAA, JAAAAAAA WOOOOOOEEEHOOOOEEEEE, JAAAAAAAAAAA!!! AAAJAAAAXXXX

Dus ja, een meisje van 7 zit dan op zich wel tegen het plafond! Tijdens de doelpunten zat er van angst nog net geen drol in mijn onderbroek en huilde ik van schrik de toko bij elkaar. Vervolgens kwam dan mijn vader of een van mijn ooms sussend naar mij toe: "ooooohh sorry!", maar zodra er signalen waren van een doelpunt waren de ogen weer op de tv gericht en ging het riedeltje weer van voren af aan!

Ik weet nog goed dat mijn tante G. met een doos Duplo aan kwam zetten om me af te leiden, maar even serieus... Hoe negeer je zulk volk joh?!

Geeft niet mensen, ik ben weer tot rust gekomen. Ik huil niet meer als er een doelpunt valt en weet me mijn mannetje te staan als AFCA een keertje verliest. En ook al adem ik geen voetbal, het Ajax tenue wat A. van opa heeft gekregen zal gedragen worden.

Want stiekem vind ik ook: Wij zijn Ajax, wij zijn de beste!