De bruiloft

Ach, kinders, het was zo mooi geweest. Een plekje bij de top 40, door naar de top 10 en dan dat boekencontract binnenslepen. Het had zo mooi en makkelijk kunnen zijn. Maar zoals jullie begrijpen, ik ben niet door. En dat geeft helemaal niets! Want ik wil rustig aan mijn boek kunnen werken zonder een uitgeverij in mijn nek hebben te hijgen. Ik vind de reacties die ik op mijn verhaal heb gehad alleen al fantastisch! Uiteraard wil ik jullie ontzettend bedanken voor het stemmen. Ik had niet verwacht dat ik meer dan 20 stemmen zou krijgen en kreeg er welgeteld 52. Jullie zijn lief!

Een aantal van jullie was benieuwd hoe het verhaal af zou lopen en zo slim als ik ben beloofde ik het het verhaal op mijn blog te zetten als ik niet door zou zijn. En daar zit ik. Met kriebels in mijn buik. Het is een kwestie van copy/paste en publiceren. Maar ik vind het doodeng! Dit stukje staat ook al een halve middag op mijn beeldscherm te branden. Wachtend totdat het verhaal eronder wordt gezet.

Hier ga ik. Het vervolg. Mijn allereerste geschreven verhaal. Willen jullie dat alstublieft in het achterhoofd houden? Oh, en het thema was lef. Joejoooee!

De bruiloft

Aardbeienjam liep over het grijze aanrechtblad, langs de witte hoogglans kastjes op de vloer. Als een dolle viste Julia een vaatdoek en wat keukenpapier van het aanrecht. "Shit! Dit kan ik er nu echt niet bij hebben." Voorzichtig maakte ze het aanrecht en de kastjes schoon en hoopte dat haar net gestreken witte blouse schoon zou blijven. Het was een belangrijke dag en ze kon het zich niet permitteren te laat te komen. Ze hoorde haar moeder al gillen dat ze nooit iets goed kon doen in haar leven en dat te laat komen op haar broers langverwachte bruiloft een onvergeeflijke actie was. Inclusief de eeuwig afkeurende blik. Toen het aanrecht enigszins jamvrij was liep ze nog even langs de grote spiegel in de hal om haar outfit op vlekken te checken. Gelukkig, alles nog schoon en netjes. Voor de gelegenheid had ze haar torenhoge hakken met rode zool aangedaan die nu al knelden. Dit werd een lange dag! Julia schoof nog een haarclipje in haar blonde knot, streek haar zwarte kokerrok glad en sprak zichzelf streng toe; "Wees blij, Juul. George gaat trouwen met een fantastische vrouw en hij zal dolgelukkig met haar worden!" Julia grinnikte. Als ze het maar vaak genoeg zei zou ze het misschien vanzelf gaan geloven. Julia en George's aanstaande vrouw Lara waren niet bepaald beste vriendinnen. Niet dat ze elkaar in de haren vlogen, maar een gezellig gesprek hadden ze nog nooit met elkaar gevoerd. Ze hield het er maar op dat er geen raakvlakken waren. Al wist ze dondersgoed dat het kwam doordat ze altijd al het gevoel had dat Lara niets van haar hebben moest.

Terwijl Julia haar autosleutels en handtas van de keukentafel plukte ging haar telefoon. Ze keek op het beeldscherm en nam op; "Ik ben al onderweg, mama." Julia rolde met haar ogen toen ze haar moeder hysterisch aan de andere kant van de lijn hoorde gillen. "Het is een chaos hier! Jij moet Lara zoeken, hoor je me, Juul?!" Verstond ze haar moeder nou goed, was Lara zoek? "Doe eens rustig, mam. Ik kan je amper verstaan." Julia voelde steeds meer irritatie opdoemen. "JIJ MOET ZOE-KEN, JU-LI-A!" Haar moeder praatte alsof ze een buitenlandse toerist de weg wees. Hierdoor bereikte Julia's irritatie een hoogtepunt en ze wist dat het niet lang zou duren voordat dit in ruzie uit zou monden. Ze haalde nog even diep adem. "Rustig aan, Juul. Je weet hoe ze is." probeerde ze zichzelf gerust te stellen.

Julia trok de deur achter zich dicht en probeerde met de telefoon tussen haar oor en schouders haar sleutels in haar tas te vinden. "Juuhuul, wat ga je nu doen?!" hoorde ze haar moeder tetteren. "Ja, weet ik het. Je doet net alsof ik zou weten waar ze nu is!" Haar moeder wist heel goed wat de verstandhouding tussen de twee was, maar wilde hier blijkbaar niets van weten. "Zoek nou maar gewoon, je broer mag hier nog niets van weten, oké?" Nog voordat Julia antwoord kon geven had haar moeder de verbinding al verbroken. Ze had geen idee waar ze moest beginnen. Ze besloot naar de kerk te gaan waar het huwelijk voltrokken zou worden. Al was het alleen maar om wat meer duidelijkheid van haar moeder te krijgen.

Ongemakkelijk stapte Julia uit haar grijze VW Lupo. Ze trok haar rok omlaag zodat niemand haar corrigerende onderjurk zou zien en trippelde op haar pumps zo snel mogelijk de trap van de kerk op. In de hal zag Julia een grote schildersezel met een wit canvas waar het huwelijk met sierlijke letters op stond aangekondigd; '24 mei 2013. Huwelijk van George van Steenwijck en Lara Davison.' De kerk was prachtig versierd. Grote klassieke bloemstukken met de mooiste witte Engelse rozen die ze ooit had gezien stonden langs het gangpad. De nu nog lege kerkbankjes waren subtiel versierd met witte linten waar de initialen van het bruidspaar op waren geborduurd. Julia liep over de witte loper naar het altaar en verbeelde zich dat alle gasten voor haar opstonden. Ze voelde een lichtelijke jaloezie. Het was geen straf geweest als dit alles voor haar was georganiseerd. "Wat doe jij nou hier?" Julia draaide zich verschrikt om en zag haar moeder met een verhit hoofd en warrig haar staan. Ze wist dat ze hevig aan haar haar moest hebben geplukt van de stress. Iets wat ze altijd al deed zolang Julia zich kon herinneren. Als een Russische kogelwerpster liep Julia's moeder tussen de kerkbankjes door. "Dacht je dat dit niet een van de eerste plekken was waar we hebben gezocht?! Als je nou eens met die domme ko.." Het geluid van een rinkelende telefoon schalde door de lege kerk, maar stopte al snel doordat er vlug werd opgenomen. "Barbara." introduceerde haar moeder zichzelf streng. "Waaaat!" gilde ze. "Nee! Haar ouders mogen hier absoluut niet heen komen." Barbara's handen zwaaiden wild heen en weer als een dirigent aan XTC. Ze liep onrustig naar de grote houten deur en steunde tegen de deurpost alsof ze een marathon had gelopen. "Julia heeft haar nog niet gevonden, nee." beet ze de persoon aan de andere kant toe. "Ja, is goed. Zorg jij maar dat haar ouders bij jou blijven." Julia wist dat Barbara met haar vader sprak doordat het gesprek rustiger werd naarmate het vorderde. Alleen haar vader had dit effect op de overheersende vrouw. Barbara verbrak de verbinding en liep een stuk meer ontspannen dan daarvoor op Julia af. "Juul, sorry. Ik had niet zo hysterisch moeten doen, maar Lara is al sinds gisteravond zoek en niemand heeft wat van haar vernomen." Julia zag een blik in haar moeders ogen die ze nog nooit had gezien. Ze was in paniek. Bang dat alle centen die ze in deze gigantische bruiloft had gestopt voor niks waren. "Oké, mam. Ik zoek haar wel. Maar ik heb geen idee waar ik moet zoeken!" Dit was niet wat ze wilde horen en voordat Julia het wist had de neurotische demon zich weer meester van haar moeder gemaakt. "Het maakt me niet uit waar je zoekt. Als je haar maar vindt, ja?!" "Oké, mama." knikte Julia meegaand. Luid zuchtend liep ze langs haar moeder die als een nachtportier voor haar stond. "Je hoort nog wel van me." mompelde ze. Terwijl ze naar haar auto liep bedacht ze waar ze Lara zou kunnen vinden.

Julia reed langs George's favoriete koffietent, het park waar ze regelmatig wandelden en alle andere plekken die van belang konden zijn. Het was een onbegonnen zoektocht, Lara kon overal zijn. Julia besloot terug naar de kerk te gaan. Ze sloeg de straat vlak achter George en Lara's appartementencomplex in om een kortere weg te nemen. Plotseling zag ze in haar ooghoek een kleine dame met donker glanzend haar een grote koffer aan de taxichauffeur overhandigen. Was dat Lara? Julia pakte gehaast haar telefoon en selecteerde Lara's nummer. De telefoon ging over en precies op dat moment zag ze de dame bij de taxi haar telefoon pakken, keek erop en stopte hem weer in haar tas. Een heldere stem klonk. "Dit is de voicemail van Lara" "Verdomme, Lara!" bitste Julia met haar kaken op elkaar geklemd. "Laat je mijn broer serieus op je wachten bij het altaar? Dacht 't niet!" Julia startte haar auto en volgde de taxi. Hier zou die kleine trut niet mee wegkomen. Het lef!

Terwijl ze zich focusde op de taxi die zich door de straten van de stad bewoog hoorde ze haar telefoon in haar handtas rinkelen. Ze pakte op. "Ja." zei ze geïrriteerd. "JU-LI-A! Haar ouders zijn onderweg naar de kerk. Wáár ben je?" Julia wist zich nog net in te houden en ging niet in op de dwingende manier waarop haar moeder tegen haar sprak. "Nu niet mam, ik zit achter het stuur. Bel je zo terug." Zonder de verbinding te verbreken gooide ze haar telefoon op de bijrijderstoel. Er kwam een irritant gegil uit de telefoon en ze wist dat haar moeder alles op alles aan het zetten was om een antwoord uit haar dochter te krijgen. En Julia wist dat als ze nog met haar moeder aan de telefoon was ze zou zwichten voor haar manipulatie.

Toen de taxi eindelijk stopte en ze Lara uit zag stappen besefte Julia waar ze waren beland. Het kreng pakte het vliegtuig! Julia zette haar auto aan de kant van de weg, niks aantrekkend van de vloekende reizigers die ze blokkeerde in hun weg naar de ingang. "Lara!" riep Julia furieus. Door de manier waarop Lara even stopte en weer verder liep wist Julia dat ze haar had gehoord. "Stop nou!" Ze zag Lara de ingang in rennen en holde er achteraan. Eenmaal binnen keek ze zoekend tussen alle reizigers of ze haar toekomstige schoonzus spotte. Bij de incheckbalie naar Curacao zag ze Lara in de rij staan. Met een verliefde blik keek ze naar een man naast haar met dezelfde donkerrode pet op als zijzelf. Ging ze ook nog vreemd?! Julia was met stomheid geslagen. Erger dan dit kon het niet worden. In looppas snelde ze naar de incheckbalie en pakte Lara stevig bij haar arm. "Ben jij nou helemaal gek geworden, vals kreng!" Lara keek haar met grote betrapte ogen aan en stamelde "Juul, het eeh is niet wat" "Het is precíes wat ik denk dat het is, Lara!" beet Julia haar toe. "Nee, Julia, dat is het helemaal niet." hoorde ze achter zich. De stem die ze hoorde was bekend en vertrouwd, maar bevatten kon ze het niet. Wat was hier allemaal gaande! Julia liet Lara's arm los en draaide zich om. Nog bijkomend van de ene verbazing viel ze alweer in de volgende. "George?"

Haar ringtone klonk inmiddels als een gillende peuter die zijn zin niet krijgt in de supermarkt. Ze negeerde het zoveelste telefoontje van haar moeder en keek haar broer vol ongeloof aan. "Wat ben je aan het doen, George? Jullie staan op het punt van trouwen, verdomme! Of… Nou ja.. eh." George schuifelde zenuwachtig van de ene op de andere voet. "Kom. Laten we even koffie halen." Het drietal manoeuvreerde zich uit de lange rij en liepen naar een koffiebar. Julia's telefoon ging wéér over. George keek naar zijn zusje en zei dat ze toch maar even op moest nemen. "Mam?" "Jezus, Julia! Hoe moeilijk is het om je telefoon op te nemen?" George gebaarde dat ze zich nog even stil moest houden over hem en Lara. "Ik zat achter het stuur, dat zei ik toch?" "Julia, luister. Lara's ouders zijn onderweg en ik ben het zat om er maar omheen te draaien. Dus zeg me dat je haar gevonden hebt." Julia's hoofd liep rood aan en ze voelde dat de boosheid de overhand nam. "Nee. Ik heb haar niet gevonden en stop nu met bellen! Ik bel jou wel als ik nieuws heb, oké?!"

Julia zette haar telefoon uit en keek haar broer en zijn geliefde aan die als twee met een fles sterke drank betrapte tieners tegenover haar zaten. "Goed." zei Julia boos. "Door jullie heb ik weer eens ruzie met mama, dus vertel me nu maar wat hier allemaal gaande is." George keek zijn zusje verdrietig aan. "Je snapt het toch wel, Juul? Je weet hoe mama is. Zo overheersend, zo… Irritant. Altijd de touwtjes in handen willen hebben." George nam een slok van zijn cappuccino en zuchtte. "Ik ben het… Nee, wij zijn het gewoon zat." "We wilden helemaal niet zo'n grote bruiloft" nam Lara het over. "Het is heel lief van haar hoor, dat ze het betaald en alles voor ons regelt. Maar dit.." "Dit is niet zoals jullie het wilden, maar zoals mama het wil." vulde Julia haar aan. Ze snapte het direct. Al vanaf het moment dat George en Lara hadden aangekondigd te gaan trouwen was haar moeder als een ware weddingplanner from hell uit haar schulp gekropen en had de hele bruiloft tot in detail gepland. Niet rekening houdend met wat haar zoon en toekomstige schoondochter wilden. Als ze het haar face to face hadden gezegd wisten ze dat ze toch haar zin door zou drijven en alles alsnog door zou gaan. Julia stond op en reikte haar broer de hand. "Kom, jullie missen jullie vlucht. Ik regel het wel met mama." George's gezicht lichtte op. "Meen je dit echt?" Ze wist nog niet hoe ze het moest brengen, maar dit was wat haar broer wilde en voor haar het moment om tegen haar moeder in te gaan. "Fijne reis, lieve broer. Laat je het weten als jullie geland zijn? En ik wil wel foto's van de ceremonie!" Lara glimlachte. "Bedankt, Julia." Julia voelde een steek van schaamte door zich heen gaan omdat ze Lara zo naar had behandeld. Na een knuffel en een kus verliet het stel de koffiebar en checkte in. Julia keek ze na en had direct spijt van wat ze had gezegd. Ze stond er alleen voor bij haar moeder, maar dit moest ze doen. Voor haar broer en voor zichzelf.

De reis naar de kerk leek helaas een stuk korter dan ze had gewild. Alle denkbare scenario's had ze zich al voor de geest gehaald, maar geen een daarvan was positief. Nog ongemakkelijker als de eerste keer verliet ze haar auto en besteeg ze met alle tegenzin in haar lichaam de trap. Julia zag haar moeder in de hal van de kerk ijsberen. Toen Barbara haar dochter de trap op zag komen rende ze naar buiten. "En?! Waar is Lara nou, Julia?" De kwaadheid was van ver van haar gezicht te lezen. Julia schudde haar hoofd om te laten weten dat ze Lara niet mee had genomen. Barbara gooide haar hoofd wild achterin haar nek. "Mijn gód, Julia! Er is ook niks wat ik aan je kan over laten hè? De kerk zit vol met gasten!" Julia voelde hoe elk woord haar steeds meer de grond in stampte, alsof zij degene was die de bruiloft niet door liet gaan. Maar tegelijkertijd welde er een ongekende zelfverzekerdheid in haar op. "Dit is je kans Juul" dacht ze. De minachting droop van haar moeders gezicht en met elke zin die ze uitspuwde werd Julia kwader en kwader. "Ja, en jij bent natuurlijk de perfectheid zelve!" gilde Julia harder en feller dan ze van zichzelf had verwacht. Een voorbij lopende gast stopte even om te kijken wat er gaande was, maar Julia trok zich er niets van aan. "Je moet eens normaal doen met je verstikkende en irritant overheersende gedrag. Ik ben er schijtziek van!" Julia zag haar moeder lichtjes achteruit deinzen. In die 28 jaar was ze nooit tegen haar moeder in gegaan, dit moest als een schok voor haar komen. "Doe niet zo idioot, Julia. Waar komt dit ineens vandaan? Ik ben er áltijd voor je geweest. Vergeet dat niet, meisje!" Ze haatte het als haar moeder haar zo noemde op die belerende toon. Julia zette een stap naar haar moeder toe. "Daar gá je weer! Je hebt het niet eens door. Het enige wat je doet is mensen kleineren en je zin doordrijven. Vind je het gek dat George en Lara het vliegtuig pakken om een bruiloft te vieren zoals zíj het willen?!" Het was eruit voordat ze er erg in had. Barbara stond murw geslagen tegenover Julia. "Hoe.. Hoe bedoel je?" klonk het geschrokken. "Juul, ze zijn toch niet echt weg hè?" Julia zag dezelfde paniek in haar moeders ogen zoals ze eerder die middag ook al zag. "Jawel, dat zijn ze wel. Dus ga jij maar naar binnen om iedereen te vertellen wat er gaande is. Ik ga naar huis. Fijne dag, mam." Julia draaide zich stellig om en met opgeheven hoofd en stevige tred liet ze haar verbouwereerde moeder achter zich. Een gevoel van schaamte schoot door haar buik toen ze zag dat haar vader niet ver van hen af stond en waarschijnlijk alles had meegekregen. Maar hij knikte betekenisvol naar zijn dochter en liep toen naar zijn vrouw toe die als gehypnotiseerd nog voor de kerk stond. Julia blies een handkus naar haar vader en liep door. Achter haar hoorde ze haar moeder een tirade op haar vader afschieten over hoe ondankbaar haar kinderen waren en dat hij iedereen in moest lichten. "Nee, Barbara. Dit heb je aan jezelf te danken. Doe het maar lekker zelf."